Zemocjonowany łabądek

Nie wiem, ile godzin spędziłam w teatrze.

Jako nastolatka. jako studentka, jako egzaltowany, żyjący chwilą motylek.
Bo później to tylko potwierdzałam teorię Krystyny Jandy, w myśl której młodzi ludzi są najbardziej aktywną grupą odbiorców, bo mają na to czas, nieposkromione zasoby energii, bo są kreatywni, szukający odpowiedzi na swoje pytania, niegodzący się z otaczającą rzeczywistością.
Po 25-tym roku życia z kulturą ma się już 'tylko kontakt', uczestnicząc w niej sporadycznie :))
Brzmi to strasznie smutno, ale niestety w większości przypadków trudno jest zaprzeczyć tej brutalnej analizie.

Ot, chociażby z tak banalnego powodu jakim są ceny biletów.
Siedemnastoletnia Fidrygauka wolała nie jeść szkolnych obiadków, a zaoszczędzone pieniądze wydać na pięć wejściówek i karnet do Iluzjonu.
Fidrygauka-Matka Dzieciom ... no sami wiecie.

Pomijając ceny biletów dla rodziny wielodzietnej :)) logistyka takiej wyprawy jest nie lada wyzwaniem.
Bo pociąg, bo autobus, bo siku, bo maaamooo-kup-mi-cziiiiiipsy, bo DAJ-MI-TERAZ-POGRAĆ-MAAAAMOOO-JA-TEŻ-CHCĘ-TWÓJ-TELEFON, bo przenoszenie 'poległych' z metra do samochodu, z samochodu do łóżek, bo szminka wtarta w blond czuprynkę, bo wysoki obcas w roli dawno zapomnianego rekwizytu ...

Videogaduła z Krystyną Jandą - część pierwsza (pozostałe do obejrzenia na Youtube)

W Londynie udało nam się pójść na parę przedstawień w POSK-u.
Teraz, na prowincji, mimo że mamy lokalny teatr, trudno jest zobaczyć coś ciekawego, bo repertuar oscyluje wokół musicali (popłuczyn po londyńskich scenach) z transwestytami w głównych rolach (sorry, ale raczej nie moja estetyka).
Pierwszy raz jak się wybraliśmy przeżyłam lekki szok. Teatr zawsze mi się kojarzył z pewną elegancją, z oderwaniem się od codzienności, ze SZTUKĄ. Fakt, powinnam się była nauczyć, że elegancja w Anglii bywa domeną high society i upper middle class, ale naprawdę nie spodziewałam się 'japonek' i koszulek na ramionkach, a sprzedawane w antrakcie (he, he, używajmy prawidłowej terminologii :)) lody, czipsy i wata cukrowa, spożywane jeszcze długo po gongu oznajmiającym drugi akt, ostatecznie odarły przedstawienie z całej magii. Mój biedny mąż siedział w tym swoim krawacie (bo nawet nie w garniturze, nie w garniturze!) niczym rzadki okaz w zoo.

Szekspir to nie był, ot zwykły musical 'Joseph and his amazing technicolor coat', ale (może jestem prowincjonalna) uważam, że zasługiwał przynajmniej na koszule. Zresztą ... Szekspira też się tu ogląda nie w garniturach, a w kurtkach przeciwdeszczowych :)

Kiedy więc przeczytałam na facebooku (dzięki Pieczykowi za namiary; możecie sobie gadać ile wlezie na facebook, ale ja go lubię właśnie za to, że się idealnie sprawdza chociażby w roli tablicy z ogłoszeniami :))), że w Londynie zagości Teatr Bolshoi, stwierdziłam, że takiej okazji przegapić nie wolno.
Nie łudziłam się, że bilety będą tanie, ale ku mojemu zaskoczeniu udało mi się kupić miejsca tuż pod samym niebem, za całkiem rozsądną cenę £18 funtów od osoby.
Cóż, nie była to loża honorowa i były takie momenty, że ... 3-4 razy oglądaliśmy pustą scenę, jako że balerina wirowała akurat w niewidocznym zaułku, ale ... warto było! Zresztą bilety rozchodziły się jak świeże bułeczki, byłam więc szczęśliwa, że w ogóle udało mi się coś kupić.
Samo kupowanie biletów godne jest wzmianki. Nie dość, że robi się to w ciągu dziesięciu minut, w domowym zaciszu i za dwa dni dostaje się bilety pocztą, to jeszcze wszystko jest przejrzyście opisane, włącznie z ... widokiem, jaki się będzie miało z wybranego miejsca (nie ma więc mowy o ewentualnym rozczarowaniu :))

 najpierw wybiera się miejsce - różne kolory oznaczają zróżnicowane ceny biletów

  następnie można zobaczyć, jaki się będzie miało widok z kupionej miejscówki
My mieliśmy dokładnie taki - szaleństwa nie było, ale co tam :)

 The Royal Opera House jest dość okazałych rozmiarów

Jako że dostaliśmy maila przypominającego nam uprzejmie, że spóźnialcy nie będę wpuszczani musieliśmy dołożyć wszelkich starań, żeby wyjść o odpowiedniej porze. Ja akurat miałam wolny dzień, ale mój mąż musiał się stawić w domu o 16:30 (jak dla niego to niemalże w połowie dnia pracy :))), w co szczerze wątpiłam (rekordem mojego statecznego i generalnie nienawidzącego się spóźniać małżonka jest DWUGODZINNY 'poślizg', mimo że telefonicznie wciąż mnie zapewniał, że 'już jedzie', tylko że korki ...; ja w tym czasie stałam z zakupami pod sklepem, choć dawno bym mogła dojechać do domu, ale przecież on miał zaraz być!).

O dziwo, tym razem stawił się nawet przed czasem i wyszliśmy (chyba pierwszy raz w historii naszej rodziny) kwadrans wcześniej niż zaplanowaliśmy. Było to tak nietypowe, że w drodze do metra dostałam napadu paniki, że na pewno nie damy rady dojechać na czas, bo została nam tylko godzina i parę minut (a metro ze stacji do której wciąż musieliśmy dojechać potrzebuje 56 minut, by dotelepać się do Covent Garden). W samochodzie zapadła nerwowe milczenie, które przerwał mój syn, zauważając przytomnie, że wszak jest dopiero 16:55 a przedstawienie rozpoczyna się o 19:30 :)))

Przez głowę przechodziły mi oczywiście różne ciekawe scenariusze typu samobójca pod kołami, awaria sygnalizacji świetlnej czy inna globalna katastrofa, ale podróż przebiegła nad wyraz normalnie, jeśli nie licząc powtórzonego przez moją córkę czterdzieści osiem razy zdania (w różnych aberacjach):
"Mamo, czy kupimy coś do jedzenia?"

Nie jest to chyba jakimś szczególnym wyjątkiem, że dzieci - niczym psy Pawłowa, reagują na każdy sklep ślinotokiem, nawet jakby były nie wiem jak najedzone i nie wiem ile zabawek posiadały.
Perspektywa wyjścia z domu bez możliwości kupienia czegokolwiek ("Mamo, chociaż COŚ MAŁEGO") jest wprost niewiarygodna.
Moja córka jest chyba jednak wyjątkowo mocno uwarunkowana.
Próby łagodnej perswazji, tłumaczenia mniej lub bardziej logiczne ('Chipsy są niezdrowe' vs 'Nie, bo nie!!!), milczenie, wrzaski, rwanie włosów z głowy na nic się zdają. Podarunki, to bowiem 'język miłości' mojej córki (są tacy, którzy wolą komplementy, dotyk albo konkretne czyny) - i ewidentnie copiątkowe obdarowywanie nie jest wystarczające, by czuła się w pełni kochana :)

Ponad godzinna rezerwa okazała się zbawienna, gdyż przedzieranie się przez dziki tłum w Covent Garden oraz zakupy w pobliskim spożywczaku (a jakże!) zajęły nam sporo czasu.
Towarzystwo zapchane brioszkami i opite sokami gotowe było na bardziej wzniosłe doznania.

  Coven Garden, przed stacją metra, zdjęcie z internetu, ale uwierzcie mi tłum różnił się tylko strojami (pół na pół teatralna elegancja i 'białe kołnierzyki' pijące piwko po pracy w City), nie gęstością :)))

Wyjście do The Royal Opera House różni się jednak nieco od wyjścia do prowincjonalnego teatru na musical.
"Japonek" i dżinsów tu nie uświadczysz. Ba! w dobrym tonie jest nie tylko eleganckie ubranie, ale też zjedzenie OBIADU przed przedstawieniem w jednej z kilku teatralnych restauracji czy barów. Ewentualnie wypicie lampki wina na stojąco (to dla mniej snobistycznej klienteli, tej z amfiteatru :)) 
Nie żadne tam wcinanie bułek przed wejściem do teatru, he, he, he.

My, jako klasa pracująca, darowaliśmy sobie pretendowanie do 'high society' i udaliśmy się bezpośrednio do podsufitowej galerii bocznej :)))

Wieczór obfitował w emocje przróżne i zaskoczenia wszelakie.
Najpierw mój syn, na co dzień fan i miłośnik wielki różnego rodzaju karuzel, roller-casterów i innych krew mrożących w żyłach ustrojstw, dostał lęku wysokości i powiedział, że nie usiądzie przy barierce, bo spadnie. Histeria udzieliła się też Najmłodszej, która w tempie natychmiastowym (jest w tym specjalistką) zmoczyła sobie przód bluzki krokodylimi łzami, twierdząc że się boooo-iiiiii. Nie były to zresztą ani jej pierwsze ani ostatnie łzy tego wieczoru. Inauguracja nastąpiła w domu, kiedy odmówiła założenia (jedynej niezaplamionej, nie za małej i w miarę znośnie wyglądającej) spódnicy, wygłaszając jako argument zdanie, że "fioletowy nie pasuje do białego"(!)

Łzy drugie poleciały pod wpływem przytłaczających widoków w The Royal Opera House. Szybko jednak - miast spoglądaniem w dół - zajęła się sufitem, którego ruchome elementy się rozchyliły, ukazując odgrodzonych szybą panów od oświetlenia. Czas do rozpoczęcia przedstawienia upłynął więc na dywagacjach, czy na pewno ci panowie nie spadną na widownię.
Strach został przegoniony.
Ciekawość jednak nie ... co doprowadziło do kolejnych perturbacji.

O ile największy rodzinny wiercipięta, dziecko które nie umie usiedzieć na tyłku bez zaczepiania innych, podskakiwania, skubania, dłubania, wiercenia się i innych czynności regulujących nadmiar energii, uległ magii Czajkowskiego od pierwszego akordu i siedział bez ruchu jak zaklęty do samego końca, mój Zemocjonowany Łabądek, napchany bułkami, przekonany do fioletowej spódnicy, dzierżąc w ręku cekinową torebkę i niepozwalający sobie zdjąć kurtki przeciwdeszczowej ("Mamo, ale ta kurtka jest taka 'posh'* i ja muszę ją mieć!") nie mógł się opanować i bombardował mnie pytaniami.

Dlaczego tu wiszą takie sznurki?
Czy pana dyrygenta nie bolą nogi?
Dlaczego trzeba tak ciągle klaskać?
Jak te panie to robią, że ruszają się tak równo?
Czy ten czarownik jest zły?
Dlaczego ten pan jest w samych rajstopach?
Mamo, a czy ty byś chciała, żeby tato cię tak podnosił?

Uffff!
Starałam się odpowiadać tylko na ucho, tylko w czasie oklasków. Starałam się uciszać jej teatralny szept, kłaść palec na ustach.
Nie pomogło.
W pewnym momencie rozłożysta matrona z ławek poniżej zagrzmiała z oburzeniem:

Вы ничего не понимаете, не мешайте тогда!**

Już miałam ochotę odciąć i powiedzieć: A y вас есть рот больше, чем этот театр, ale stwierdziłam, że nie będę się chwalić, że się umiem wykłócać po rosyjsku :)))

Młoda natomiast po raz trzeci zalała się łzami gęstymi, rzęsistymi ...
Przeryczała całą scenę spotkania Odetty z Sigfridem.

Czwarty raz skropliła się, gdy pod koniec drugiego aktu dostała burę tym razem ode mnie, bo upuściła na głowę facetow z ławki piętro niżej gumową bransoletkę, którą notorycznie zdejmowała mimo kolejnych zakazów.

Po przerwie zaś ... łabądek całkowicie odleciał.
Nie wytrzymał emocji.
Najpierw pokładał się na balustradzie, potem na moim ramieniu (zrywany co chwila falą oklasków), by na końcu wylądować na moich kolanach i zasnąć snem sprawiedliwego.

Półgodzinna drzemka okazała się bardzo regeneracyjna i finałowe oklaski, tudzież podróż powrotna odbyły się już w pełni sił witalnych i z nową falą pytań!

Co do samego baletu to ... znam takich, którzy twierdzą, że balet to nic innego jak anorektyczne frustratki z kontuzjami stawów, że faceci w rajtuzach z nieelegancko wyeksponowanym przyrodzeniem, że tylko w kółko te piruety i szpagaty.
Hmmm ... niektóre kwestie są pewnie kontrowersyjne (szczególnie w świetle filmów takich jak 'Czarny Łabędź' z Natalie Portman, a i ostatnie skandale w samym Teatrze Bolshoi nie przysłużyły się środowisku), ale z punktu widzenia widza przedstawienie było po prostu bajeczne.

Przepiękne!

Lekkość, z jaką tańczyli, koordynacja, choreografia, stroje wzbudzały mój wielki podziw.
I może sprofanuję, ale największe wrażenie (mimo mistrzostwa Svetlany Zakharovej, primabaleriny tańczącej rolę Odetty/Odilli) wywarły na mnie sceny z łabędziami. Ich perfekcja, nienaganne ruchy i iście 'ptasia' maniera powodowały, że nie dało się oderwać wzroku.
Zresztą oceńcie sami (choć akurat scen z łabędziami nie ma):

Do domu dotarliśmy po północy.
Przed następną wizytą w teatrze musimy się trochę odregenerować.
Punkt dla Krystyny Jandy!
Ale nawet ten 'sporadczny kontakt z kulturą' naładował nas pozytywnie i był miłym rozpoczęciem długo oczekiwanych wakacji.
_________________________________________________________________________
 

* 'posh' ma dwa znaczenia - jedno to 'snobistyczny' (ę,ą, bułkę przez bibułkę), a drugie to 'szykowny, elegancki' - i to właśnie miała na myśli moja córka, spowita w ... kupiony w lokalnym supermarkecie, kwiecisty przeciwdeszowy, najprzeciętniejszy z przeciętnych płaszczyk :)))
A w ogóle to nie wiem, skąd w tym dziecku tyle zainteresowania wyglądem, modą i urodą (bo raczej po rodzicach tego nie ma).

** Nic nie rozumiesz, więc nie przeszkadzaj!

czwartek, 1 sierpnia 2013