Mój B.

Na pewno każdy z was zna przynajmniej jednego.
Występują najczęściej w szkołach lub na placach zabaw, gdzie jest ich naturalne środowisko. Rzadziej w klubach sportowych czy kółkach zainteresowań.
Nigdy nie są gwiazdami socjometrycznymi, choć czasami zdarza się im zostać kimś wybitnym, jeśli tylko spotkają na swojej drodze osobę, która wydobędzie na światło dzienne ich skrzętnie ukrywany talent lub będzie miała sporo cierpliwości i myślenie zorientowane nie na sukces, ale na człowieka.

Klasowe ciapy - bo o nich mowa, podwórkowe mameluki, lebiegi, sieroty, ciamajdy w butach założonych na opak, niezdary z krzywo zapiętymi guzikami, stawiający nogi do środka i wiecznie potykający się o własne sznurówki.
Nieśmiali z powodu własnej ofermowatości, wyśmiewani za gamoniowatość, ofiary losu, zawsze wybierane jako ostatni przez 'kapitanów drużyny' na znienawidzonej lekcji w-fu.

Ich życie towarzystkie najczęściej  leży w gruzach, a ostracyzm grupy rówieśniczej bywa wyjątkowo bolesny, bo podszyty dziecięcą szczerością i - co tu dużo gadać - okrutną bezwzględnością.

Często przeżywają swoje wykluczenie w kącie klasy lub szkolnej bibliotece, gdzie przynajmniej nie muszą się wstydzić tego, że nikt z nimi nie chce rozmawiać.

Czasami miewają szczęście i natrafią na swojej drodze kogoś takiego jak B.
Jak mój B.

Mój B. ('hipis', jeśli pamiętacie jeszcze tę klasyfikację) przyciąga do siebie tych wszystkich nieśmiałych, jąkających się, najmniejszych i najsłabszych.
I wcale nie dlatego, że jest dyktatorem szukającym sobie popleczników i sługusów, którymi łatwo manipulować.
Przeciwnie, 'łowi' ich na cierpliwość, metodyczne podejście, jakiego nie powstydziłby się niejeden pedagog, dobry humor i totalne nieprzejmowanie się tym, 'co ludzie powiedzą'.

Na B. nie działa szantaż emocjonalny. Na słowa: Jak mi nie dasz cukierka, to się nie będę z tobą bawił' wzrusza tylko ramionami i odpowiada ze stoickim spokojem: "To się nie baw!"
Na wyzwiska (choćby czułe braterskie 'Ty idioto!') odpowiada z jeszcze większym spokojem "Nie, nie jestem idiotą. Jestem mądry".

B. zgodzi się na rolę ucznia w szkole swojej siostry - zadeklarowanej nauczycielki, oraz na rolę widza w czasie sztuczek starszego brata - aspirującego do roli magika. Choć sam ma milion ciekawych pomysłów na zabawy nie będzie ich narzucał. Poczeka spokojnie na swoją kolej, by zaskoczyć kreatywnością i logistyką ;)
B. odda ci ostatniego cukierka, swoją kolejkę przy zjeżdżaniu na sankach, a za kieszonkowe kupi prezent.

Ze wszystkich moich dzieci B. ma najwięcej przyjaciół.
Już przestały mnie dziwić telefony i smsy od rozlicznych mam zapraszających B. by pojechał na wycieczkę, poszedł do parku, spędził sobotę z ich synem.
Już się nie rumienię, gdy stonowane i niewylewne raczej angielskie mamy obsypują mnie komplementami i zapewniają, że imię B. nie schodzi z ust ich pociech.
Przychodzące niemal co tydzień zaproszenia na przyjęcia urodzinowe doprowadzają do 'rozpaczy' (bo znów szukanie prezentów, znów przywożenie i zawożenie).
B. jest wciąż zapraszany na 'imprezy' kolegów z naszych poprzednich miejsc zamieszkania.
Do chorobliwie nieśmiałego Ellisa z Londynu.
Do Lawrence'a, który nie miał żadnych kolegów, dopóki B. nie zamieszkał w małej, snobistycznej mieścinie, gdzie wszystko musiało być idealne i podszyte sukcesem i gdzie ciapowaty (skądinąnd bardzo fajny) Lawrence najzwyczajniej w świecie się nie wpasował. Podobnie jak Isaiah, jedyny czarnoskóry chłopiec wśród bardzo białych i rasowo czystych Anglików.
Jest jeszcze niedosłyszący Ollie czy popychany i poniewierany, niepozorny wzrostem Matteo, który gdy miał wybrać sześcioro dzieci, z którymi chciałby być w następnej klasie (w szkole moich dzieci klasy równoległe są co roku mieszane - co mi się osobiście bardzo nie podoba, ale to temat na inną historię) napisał:
1. B.
2. B.
3. B.
4. B.
5. B.
6. B.
żeby upewnić się, że na 100% będą razem (a swoją drogą nie są - nóż się w kieszeni otwiera - ale to również jest to opowiedzenia 'przy innym ogniu, w inny czas')

Bo B. jest naprawdę niesamowity.
Bo jest nastawiony na dawanie, a nie branie.
Bo jest wrażliwy i empatyczny.
Bo analizuje i przetwarza, bo nie jest schematyczny, bo nie robi z igły wideł.
Bo jest pogodny, śmieszny i zwariowany.

 zdjęcie sprzed kilku lat, ale moim zdaniem świetnie oddające charakter B.
- pogodny luzak (poza zaaranżowana przez obiekt :)))
Brudne spodnie? A kto by się przejmował. Wytarzać się w liścich? Dlaczego nie?

Nic nie jest mi straszne. Im trudniej, tym lepiej!

I dlatego tak trudno jest patrzeć, jak optymistyczny i niełatwo dający się wyprowadzić z równowagi B. płacze.
A niestety przez ostatnie 3 dni płacze bez przerwy ...


Ps. Opiszę dlaczego, ale na razie mi 'nie przechodzi przez klawiaturę'.

piątek, 8 listopada 2013