Jak nie urok to ... nowa menażeria!

Jak nie urok, to przemarsz wojska. W wersji drastyczniejszej - sraczka.
Pamiętam, jak mnie w dzieciństwie szokowało to słowo w ustach mej bardzo zacnej i ułożonej mamy, która w momentach desperacji 'rzucała' tą sraczką w te i we wte, dając upust nagłej frustracji.

I jam sfrustrowana. Uprzedzam na wstępie, żeby nie było niejasności.
Czytać dalej nie ma przymusu. Pocieszania niekonieczne (aczkolwiek próbować zawsze można). Oczekujących twórczości radosnej z góry przepraszam.
Będzie się dziś ulewać.
Żółć, głównie.
Bo nie woda. Nie woda...
Tej jak na lekarstwo. Jak sobie napsikam szlauchem, ciesząc się jak głupia, że gmina nie wprowadziła jeszcze tzw. 'hose pipe ban' czyli zakazu podlewania ogródków wodą, za którą przecież płacę słone rachunki.

Nad Wyspy nadciągnęło pierwsze od siedmiu lat lato. A jak już się pofatygowało, to z tupetem i przytupem, grzejąc, prażąc, piekąc i wysysając wszelkie soki z ludzi, zwierząt, roślin, drewna, szkła i betonu.

Żar omija jedynie chwasty i muchy. Te się mają nad wyraz dobrze, chyba że są w smole :)

Nie po raz pierwszy tęsknię za 'angielską pogodą'.
Niech pada, niech leje, niech będzie zimno.
Mówię to ja, zmarźluch, co się zowie :)

Żar dałoby się jeszcze jakoś wytrzymać. Tu i ówdzie zdarza się klimatyzacja, a i wysokie żywotniki w ogrodzie stanowią naturalny ekran przeciwsłoneczny.
Czynników stresogennych i żółciorodnych jest jednak dużo, dużo więcej.

1. Spanjardy

Mamy nowych sąsiadów. Po roku mieszkania obok spokojnych, nikomu nie wadzących, ba, nie za bardzo widocznych Portugalczyków, którzy zmyli się równie niepostrzeżenie jak żyli, do posesji obok wprowadził się tabun Hiszpanów.
Hiszpanie nie robią nic złego. Oni 'tylko' rozmawiają.
A że ich patio jest odgrodzone od mojego półtorametrowym płotkiem trzy metry od mojej kuchni to już doprawdy wina tylko i wyłącznie architekta (no i trochę spadzistości terenu).
A że głosów natura nie poskąpiła, to siła wyższa, nie mnie z nią walczyć.
A że drą ryje i przekrzykują się nawzajem, to przecież taka ich kultura i tradycja.

A mi się też chce drzeć ryj.
Z rozpaczy i bezsilności.
W zeszłą niedzielę impreza trwała od południa do północy, z małą przerwą na dyskusję międzypłotową, w czasie której próbowałam w miarę grzecznie i spokojnie wytłumaczyć towarzystwu, że dwanaście godzin wchłaniania dymu z barbeque i papierosów oraz słuchanie ich przeszywających mózg głosów jest z lekka poza moje siły.

W tygodniu Spanjardy trochę spasowały, ale przecież jest piątek wieczorem.
Trzeba zacząć świętowanie weekendu.
A Spanjardy, biedne studenty i dorywczy pracownicy wygnani kryzysem z kraju rodzinnego (Hiszpanie nowymi Polakami Europy :))) nie mają pieniędzy, żeby jak każdy 'porządny' mieszkaniec tej Pojemnej Wyspy, iść do pubu czy klubu.
Odreagowują więc emigracyjne stresy w swoim ogródeczku.
Dwa metry od mojej sypialni.
Nie straszne im słońce.
Parę godzin smażenia się w trzydziestopięciostopniowym upale nie stanowi dla nich żadnej przeszkody.

 Spanjardy. Niemalże na wyciągnięcie ręki.
Ich rozmowy są równie denerwujące rano, co wieczorem
(na zdjęciu tylko skromna reprezentacja tych, którzy tam bywają - bo ilu naprawdę mieszka, to nie wiem). Dzięki bardzo dużemu pochyleniu naszej ulicy ich ogródek jest jakieś pół metra wyżej niż nasz, a ich patio, około metra - więc jak widzę ich wychodzących z domu to na wysokości oczu mam ... ich kolana.

Część z Was zna sprawę (wylewałam żale na facebooku) i nawet podjęła dzielne próby pocieszania mnie - niestety, nadal czuję się bezradna i nie za bardzo wierzę w to, że policja czy gmina są w stanie cokolwiek mi pomóc (z tego, co przeczytałam w internecie szanse na jakiekolwiek załatwienie sprawy są bliskie zeru, szczególnie, że w sumie podwładni króla Juana Carlosa nie podchodzą pod klasyczne ASBO (zachowania antyspołeczne).
Na stronie mojej gminy stoi jasno i wyraźnie:

- Bądź realistycznie nastawiony. Twoi sąsiedzi mogą sugerować, że oni po prostu próbują cieszyć się komfortem swojego mieszkania i że to ty jesteś osobą nadwrażliwą i masz nierealistyczne żądania

-  [...] istnieje bardzo małe prawdopodobieństwo, że zażalenia o sporadycznych (hmmm, czy każdy piątek, sobota i niedziela, to jeszcze sporadycznie???) imprezach czy głośnej muzyce będą brane pod uwagę. Takie rzeczy są częścią mieszkania w społeczności - wszyscy sąsiedzi są w pewnym stopniu sprawiają kłopoty, nawet ty.

Można prowadzić sobie dzienniczek przewinień sąsiadów i zgłosić sprawę do gminy, a nawet zażyczyć sobie mediatora, który bezstronnie, bez osądzania, bez uprzedzeń, bez dawania rad i opinii, bez gotowych rozwiązań, za obopólną zgodą (no to jestem bez szans) wysłucha obu stron spróbuje im pomóc dojść do porozumienia.

Tylko jak można pogodzić czyjąś chęć spania (w nocy) lub chęć wąchania kwitnącego jaśminu i słuchania śpiewu ptaszyn buszujących w tymże jaśminie z czyjąś chęcią rozmowy i jedzenia mięsa z grilla?

I tak, nawet ściągnęłam sobie ów dzienniczek do notowania 'niegrzecznego' zachowania sąsiadów. Tylko, że jakoś nie wyobrażam sobie wpisywania tam, co następuje:
Między siódmą wieczorem, a pierwszą w nocy Alvaro krzyknął 50 razy w stronę kuchni, a Pedro rechotał się rubasznym głosem. W tym samym czasie Manuelo dyskutował zawzięcie z Juanem, przekraczając mocno 60 decybeli (to wciąż 50 decybeli poniżej progu bólu), przekrzykując chichrające i pogwizdujące dziewczątka (o imionach nieznanych). 
Albo tak: między pierwszą a piątą sąsiedzi robili barbeque. Smród palonego mięsa przenikał moją świeżo wypraną bieliznę, a w kącie ogródka znalazłam DWA tajemnicze pety.

A oto niewielka próbka 'zwykłej rozmowy' moich sąsiadów. Nagrywając to stałam w drzwiach kuchni, które są jednocześnie wyjściem do ogródka. Nagranie jest dość ciche, a głosy w rzeczywistości słychać w każdym pomieszczeniu domu.
Najbardziej w naszej sypialni (w której - wiadomo - nie tylko się śpi :))))
Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek wyląduję ... w łóżku z Hiszpanem, a nawet kilkoma!

Nooooo, powyższy wywód można by potraktować jako wstęp do badań nad ... rodzeniem się uprzedzeń.
Bo ja na dzień dzisiejszy nienawidzę wszystkich Hiszpanów.
Gaudi niech się schowa, Marquez* nie umie pisać, a Santana* grać na gitarze.
Skasuję wszystkie hiszpańskojęzyczne klipy z playlisty na Youtube i nie tknę już w życiu paelli.
Picassa nigdy nie lubiłam, a Columbus i tak był przecież Polakiem :)
*poprawka: powyższe osoby są tylko 'Hispanic', co nie zmienia wymowy mojej puenty :)))

2. Surykatki

Jakby szczęścia ze Spanjardami było mało, mamy też nowych sąsiadów naprzeciwko. Małżeństwo, które wróciło po pięciu latach z placówki w Addis Abebie. Z dwójką dzieci. Dzieci są bardzo mocno spragnione towarzystwa innych dzieci. Przychodzą więc pod nasz płot i tam wyczekują, niczym surykatki (co w sumie nie powinno być aż takim zdziwieniem, gdyż te przeurocze zwierzątka zamieszkują również Etiopię).
Przypadli sobie wszyscy czworo ('surykatki' i dwójka moich młodszych) do gustu.
I teraz - równie blisko mej kuchni i salonu - odbywają się narady okołopłotowe, wspinanie się na nieukończony jeszcze domek (z którego można pięknie zlecieć na różne wystające elementy, czego doświadczył mój nieposłuszny syn), krzyki i piski, przechwalanki, chichranki i nawoływanki.
Gdy moich dzieci nie ma w ogródku, surykatki wspinają się na płot (od ich strony jest niski murek) i wystają tam do upadłego.
Wystają tam często też, gdy szanse na powrót mojego potomstwa są niewielkie, jako że przyssani są do szklanego ekranu.
Surykatki się tak łatwo nie zrażają.
Z braku laku lubią obserwować np. moje zapasy z niechcianym zielskiem i jak najbardziej chcianymi innymi przedstawicielami świata flory.
Tylko że ja niekoniecznie czuję się komfortowo z czwórką oczu wbitą w mój (pardon) zadek.
No i wydawało mi się, że podobno 'it's rude to stare' :)))

 3. Sen Szalonego Ogrodnika

Pozostając zaś przy temacie ogródka ...
Miejsce to, jak pamiętacie, było jedną wielką kuwetą, porośniętą chwastami.
Przez rok udało mi się doprowadzić go do jako-takiego stanu używalności, przy relatywnie małych nakładach finansowych (bo jak wiadomo, 'mature garden' podwyższa sporo wartość posesji, nie naszej posesji, co swoją drogą może się okazać błogosławieństwem, bo w razie czego po prostu zwiniemy manatki i zostawimy Spanjardów w spadku kolejnym wynajmującym :)))
Posadziłam parę krzaczków i kwiatków sezonowych. I owszem, parę iglaków się zadomowiło, ale w większości efekty moich zabiegów (dzięki upałom i kiepskiej glebie) nie są niestety najciekawsze:

Hortensja, tak, tak, ta z poprzedniego wpisu. Ta, którą prosiłam ładnie, by rosła. No jakieś tam nowe liście wypuszcza, więc kto wie, może za rok 'będą z niej ludzie' :)

 Maki. A w tle pożarte przez ślimole fiołki.

Byczki pożerane przez żuczki, które nadgryzają kwiaty tak konsekwentnie, iż te zwieszają głowy, zanim jeszcze zdążąna dobre rozkwitnąć

 

Pióropusznik Strusi, szczepka przeniesiona od koleżanki, gdzie faktycznie ozdabiała ogród pięknymi piórupuszami - u mnie się buntuje na całego.

 

Dalie. Co tu dużo gadać, w centrum ogrodniczym prezentowały się dużo lepiej :)

 jadalnia mrówek, czyli coś o zapomnianej nazwie, co w zamyśle miało wyglądać tak (w całej gamie zółci, pomarańczy i czerwieni)

 

 Trawa - to tak dla jasności, gdybyście się nie domyślili. Ale walczy dzielnie, walczy. Odbija, zieleni się gdzieniegdzie. Więc i ja ją wciąż pielęgnuję .

 Peonia. Jedna z trzech.
Ani myśli kwitnąć (już trzeci rok; pierwszy spędzony w doniczce)

Wino. Przywiezione z Polski w kwietniu. Ukorzeniało się więczność i straciło niemal wszystkie liście. A teraz, w swej łaskawości, wypuściło dwa i ani myśli piąć się wyżej. Jak tak dalej pójdzie, inwazyjne powojniki od Spanjardów przejma nad nim kontrolę).

4. Sraczka

A dokładniej łupież, który pojawił się na głowie mej córki, jako konsekwencja (jak mniemam) ciągłego odwszawiania. Preparaty wszozgubne bardzo wysuszają, gdyż mają na celu nie tylko uduszenie wszy, ale też zasuszenie jaj.
No to musi skuteczne są!

Także fajnie jest.
Czwarta nad ranem.
Spanjardy gościnne właśnie dwadzieścia minut temu opuściły posesję obok, waląc drzwiami na potęgę i nie przerywając konwersacji.
Czas iść spać.

sobota, 20 lipca 2013