10 metrów niekwadratowych

Sama nie wiem, czy sprawa jest warta wspominania, z powodu przeterminowania.
Z drugiej zaś strony cuda i dziwy warte są rozprzestrzeniania.
A i kronikarski obowiązek robi swoje.

Pamiętacie zapewne Spanjardów, którzy katowali mnie swoimi imprezami i głośnymi rozmowami.

Ja wszystko rozumiałam.
Że dom ma sześć pokoi (bo nawet garaż przerobiony na ciasnawą sypialenkę z mikrusowym lufcikiem).
 
Że nikt normalny nie chce się w tych pokoiczkach kisić całą dobę (szczególnie jak nie pracuje, a parę hiszpańskich niewiast niezaprzeczenie było 'utrzymankami' swoich dziarskich macho - nie wiem czy z powodu poszukiwań pracy, czy też z przekonania) i potrzebuje miejsca, gdzie nie musi się przeciskać między rozwalającą się szafą i stolikiem bez jednej nogi, a skrzypiącym łóżkiem.

Że salon z wypierdzianą sofą (nie widziałam, ale to standard w wynajmowanych lokalach) połączony z kuchnią wiecznie waniejącą smażoną cebulą (czułam nie raz, bo wywietrznik skierowany jest prosto na nasz ogródek) nie jest wymarzonym miejscem do przyjmowania gości.

Że trawka, grill, piękna angielska pogoda (pierwszy raz od siedmiu lat mieliśmy na Wyspach lato).

Tylko, że...

Nie po to uciekałam z Londynu, żeby znów żyć w niechcianej komunie z nieprzewidywalnymi sąsiadami, żeby uczestniczyć w ich życiu emocjonalno-kulturalno-artystycznym, żeby czuć ich wzrok na moich plecach i w moim dekoldzie (no, nie da się pielić w golfie :)))

Po kolejnej półdobowej imprezie, otumaniona kłębami dymu papierosowego, oczadzona smrodem grilla, ogłuszona donośnymi głosami rozprawiającego tuzina Hiszpanów i świdrującym pianiem miłośniczek karaoke, wdrapałam się na stołeczek, przewiesiłam się przez płoteczek i zapytałam się grzecznie, czy zdają sobie sprawę, jak długo już imprezują.
No i w ogóle to moje pranie, grill, papierosy i jaśmin jakoś się gryzą.
O petach i kapslach przerzucanych przez płot nie wspomniałam, bo kto by się tam czepiał takich detali.

Szybka analiza socjologiczna grupy pozwoliła mi na następujące obserwacje:
Samiec Alfa (ten z nagrania, o głosie godnym lepszej sprawy niż wykłócanie się z jakąś Poleczką) i jego kolega (Samiec Alfa Dochodzący) odstawili focha, że w ogóle ktoś śmie im zwracać uwagę.
Ostentacyjnie nie patrząc w moim kierunku oświadczyli, że (w wolnym tłumaczeniu) 'wolnoć Tomku w swoim domku' i to nie jest mój zakichany interes, co oni sobie robią w SWOIM ogródku.


Pozostały element męski nie przerywał grillowania, z wyjątkiem dwóch rozjemców. Jeden z nich zamieniał ze mną wcześniej parę słów, gdyż jako mieszkający 'na waleta' (jak mniemam) nie miał własnych kluczy i notorycznie wysiadywał pod drzwiami. Nie wypadało mu więc się odzywać.
Drugi zaś deklarował się pokornie, że tak, tak, postarają się trochę ciszej.
Kwestii zapachowych nie skomentowali.
 
Dziewczątka zaś zamilkły spłoszone.

Impreza skończyła się o północy.

Kolejne bibki zaczęły odbywać się wg następującego schematu: w ciągu dnia dziewczątka trajkotały na patio od rana do nocy, tańczyły, śpiewały, opalały się skąpo odziane. Od czasu do czasu prowadziły porywające rozmowy intelektualne z Grekiem w 'mocno połamanym' (żeby nie powiedzieć: 'pokiereszowanym') angielskim (np: "De łord 'pornografija' iz de sejm in ol langłidżiz" - autentyk!)

Spanjardy pracujące wracały z pracy w okolicach osiemnastej.
Do 21-szej panowała względna cisza.
Następnie zaś na patio wyjeżdżał grill, brzdąkały puszki z piwem, drzwi wejściowe waliły z hukiem w regularnych odstępach czasu, zwiastując gości (eh, gościnny naród, ci Hiszpanie), a głośności rozmów prowadzonych w podgrupach, z przekrzykiwaniem siebie nawzajem i telewizora, nie powstydziłby się niejeden angielski pub, nadający mecze ligowe na żywo.

Dziesiąta, jedenasta, dwunasta, pierwsza, druga w nocy ...
To nieważne, że jakaś Poleczka musi wstać o piątej, żeby się wyrobić z porannym oporządzeniem towarzystwa. Jak jej się nie podoba, to niech wraca to swojego kraju (kolejny autentyk!)

Niestety, mnie nawet pochrapujący mąż wyprowadza z równowagi.
Co dopiero hałas i smród o trzeciej nad ranem w dzień roboczy noc przedroboczą!

Po paru nieudanych próbach zwrócenia im uwagi, po wylaniu żalów na facebooku (Dzięki, kochani, Wasze współodczuwanie wiele dla mnie znaczyło :))), po konsultacjach w pracy (głównie w celu zrozumienia, dlaczego inni sąsiedzi - Anglicy z Anglików - nie reagują), po wyrwaniu sobie paru włosów z głowy rozpoczęłam poszukiwania pomocy z zewnątrz.

W miarę przeglądania zasobów sieci zaczęłam co raz bardziej uświadamiać sobie swoją bezradność.
Fora internetowe kipiały opowieściami, jak to ludzie skończyli na antydepresantach, sprzedawali swoje posesje po dużo niższej cenie, dostawali nerwicy psychosomatycznej, rozwodzili się i popełniali harakiri z powodu dokuczliwych, acz niereformowalnych sąsiadów.

Po takiej lekturze, powinnam była właściwie zacząć wznosić modły dziękczynne, jako że 'moi' Hiszpanie okazali się łagodnymi barankami wobec 'dresów' chlejących od rana do nocy, wobec narkomanów hodujących i aplikujących, wobec właścicieli psów i kotów, których ulubieńcy srali wprost do ogródka, wobec czworonogów wyjących całymi dniami z żalu za 'pańcią' robiącą w korporacji od świtu do zmierzchu, wobec amatorów perkusji i fanów techno.

Ja jednak z tych, co to się tak łatwo nie zadowalają.

Hiszpanie grillowali i deliberowali, a ja (jako że i tak nie mogłam spać) pisałam blog, na przemian z wyszukiwaniem w internecie moich praw i obowiązków.

Na wstępnie ustaliłam bez cienia wątpliwości, że policja nic z tym fantem nie zamierza zrobić, albowiem nie tyle, że nie leży to w jej gestii, ale nie będzie marnować swoich zasobów (ludzkich, benzynowych czy jakich tam jeszcze) na rozwiązywanie takich przyziemnych spraw jak porąbane stosunki międzysąsiedzkie.

Co prawda mój znajomy emerytowany policjant obiecał mi, że przyjdzie mi z odsieczą, gdy zaistnieje taka potrzeba. Doszliśmy jednak oboje do wniosku, że jeszcze chyba nigdy nikt nikogo nie zaaresztował za rozmowy, chociażby i te prowadzone donośnym głosem.

Jedyną radą było zgłoszenie sprawy do gminy, ale ... najpierw trzeba było spełnić trzy warunki:
- porozmawiać z sąsiadami na spokojnie, w czasie niewystępowania konfliktogennego zachowania (Czyli kiedy, pytam się?),
- napisać do nich oficjalny (bardzo, bardzo grzeczny i delikatny) list wyjaśniający nasze stanowisko (a nuż-widelec sąsiedzi nie są świadomi wyrządzanych nam szkód emocjonalnych),
- prowadzić tzw. 'dzienniczek hałasu' (noise diary) i zapisywać w nim wszystkie szczegóły typu: rodzaj hałasu, czas trwania hałasu, jak to wpływa na nasze życie i co nam uniemożliwia).
Przez sześć miesięcy!!!

Ściągnęłam więc z internetu odpowiedni 'zestaw donosiciela' i napisałam szkic listu (zastanawiając się, jakżeż to ja mam ich zatytułować i jaką ewentualną wartość prawną miałby przedstawiać ten list, gdybym się nie podpisała imieniem i nazwiskiem, czego, rzecz jasna, robić nie zamierzałam).

W czasie moich poszukiwań Hiszpanie toczyli swój grillowo-rozmowny tryb życia i nic sobie nie robili z moich - co raz mniej uprzejmych - próśb.
Co prawda okazjonalne wydarcie ryja o trzeciej w nocy ('Can you just shut up? It's 3 o'clock in the morning!!!) przynosiło skutek natychmiastowy, ale raczej z racji zmęczenia materiału, niż mojego autorytetu.

A ja już obserwowałam już u siebie pierwsze objawy nerwicy psychosomatycznej (migotanie zastawek na jakikolwiek dźwięk w ogrodzie) i depresji paranoidalnej (nawet podany na lotnisku komunikat po hiszpańsku potrafił mi zepsuć radość z wyjazdu na wyczekiwany urlop).

Aż pewnej nocy, vquerviona na maxa (Excusez-moi my French, ale tu inne cenzuralne słowo po prostu nie pasuje) otworzyłam okno sypialni (metr z hakiem nad głowami Hiszpanów - bo jak pamiętacie, ich patio było wyżej od mojego, więc gdy stali niemalże zaglądali mi w okna na piętrze), wycelowałam w rozdyskutowany tłum kamerkę iphone'a i oznajmiłam im najspokojniej jak tylko można:

'Chciałam was poinformować, że nagrywam wasze rozmowy. Od teraz będę je  nagrywać za każdym razem, kiedy impreza przeciągnie się dłużej niż do 11-tej w nocy, żeby mieć dowód, który następnie przedstawię właścicielowi mieszkania, a następnie wyślę do gminy jako załącznik. Oprócz nagrywania filmów zamierzam też prowadzić 'dziennik hałasu', gdzie będę zapisywać każdą imprezę z dokładnością co do minuty.'

Uuuuu ... powinniście usłyszeć (mam to nagrane, ale wam oszczędzę :))) rejwach jaki podnieśli.
Że to nielegalne, że nie oni sobie nie życzą, że nie mam prawa!!!

A ja na to, że nie jest to nielegalne, bo nie widać na filmie ich twarzy (co było kłamstwem, jak i prawdopodobnie było to jednak nielegalne, ale - ucho od śledzia, Kwinta, Vabank itd.)
 

No i czy legalne jest notoryczne zatruwanie komuś życia?
 
I czy, przez jakieś dziwne zrządzenie losu, ja też mam może jakieś prawa - jak chociażby prawo do spania w nocy - czy jednak nie?

Najgłośniej oczywiście krzyczał Samiec Alfa.
Konsekwentnie nie patrząc w moim kierunku bełkotał coś o JEGO domu.
A ja mu na to, że to nie jego, tylko wynajmowany.
I zaczęło się powoli robić przedszkole (to wtedy właśnie Wizytujący Samiec Alfa chciał mnie wyeksmitować z powrotem do Polski).
Na koniec Przedszkolaczek Alfa rzucił jeszcze, że 'a właśnie, że teraz będą imprezować jeszcze częściej i to do samego rana'.
Co natychmiast wcielił w życie.
Drzwi za ostatnim Hiszpanem zamknęły się o czwartej nad ranem.


Mój mąż niestety w takich sytuacjach wycofuje się wielkim rakiem (czym mnie oczywiście wkurza niemiłosiernie), jako że jemu i tak hałas nie przeszkadza. On się wyłączy, uda się do swojego ulubionego boksu z napisem 'Nic', albo poczuje poduszkę i odleci w ramiona Morfeusza nie zdążywszy porządnie chrapnąć.
Jednakże jego stoicki spokój i specyficzne poczucie humoru były tu nie bez znaczenia dla mojego zdrowia psychicznego.

Wysnuł on bowiem - na bazie starych przysłów pszczół - hipotezę, iż zasada 'na złość babci odmrożę sobie uszy' jeszcze nikomu nie wyszła na dobre.
No i, że 'kto z Mieciem wojuje, ten od Miecia ginie' :)


Ja jednak nie chciałam czekać na na niechybne bankructwo Hiszpanów (mięso na grilla + alkohol codziennie) lub na wylanie ich z pracy z powodu stałego niewyspania.


Następnego dnia, w ramach zwiększenia siły rażenia, udałam się do zaprzyjaźnionego nam sąsiada z naprzeciwka, który opiekuje się posesją okupowaną przez Spanjardów. Kosi tam trawę, ma zapasowe klucze i ... kontaktuje się na bieżąco z właścicielem.


Nakreśliłam mu sprawę nieprzespanych nocy i prześmiardłego prania.
Pan mi przytaknął, potwierdził, że on też ich słyszy (z drugiej strony ulicy!) i obiecał, że sprawę przekaże 'do uszu własnych' landlorda.


Od tej pory (czyli od połowy sierpnia) za płotem zapanowała CISZA ABSOLUTNA.

Nie tylko nie ma imprez, nie tylko nikt nie deliberuje pod oknami naszej sypialni, to jeszcze grill robiony sporadycznie i za dnia, a nie przed północą, jest strategicznie odsuwany od płotu.


A jak pogoda jest tak zabójczo piękna, że żal siedzieć w czterech ścianach, Hiszpanie wylegają ... przez drzwi kuchenne.
10 metrów od mojego okna.
I dyskretnie chichoczą zza węgła.

Te dziesięć metrów niekwadratowych zmieniło moje życie.

Nie wiem dokładnie, jaki czynnik zadziałał najdobitniej.
Myślę, że po pierwsze część z nich nie mieszkała tam legalnie (jedna osoba wynajmuje dom od właściciela i podnajmuje go zbyt dużej liczbie osób).
Po drugie, to nie Londyn, gdzie ludzie kupują mieszkania na wynajem i mało ich obchodzi, co się z nimi dzieje, o ile tylko dostaną swoją kasę).
Tu, w małym miasteczku, wynajmujący to najczęściej byli lokatorzy i wygląda na to, że dbają o to by dobrze żyć z niedawnymi sąsiadami.
Poza tym żaden z nich nie chce, żeby jego posesją zainteresowała się gmina, szczególnie, jeśli (jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności) wynajmuje dom na lewo, nie płacąc od tego podatku :)))
A może też trochę to moje nocne 'ucho od śledzia'?


Wciąż nie dowierzam. Wciąż się nieco obawiam wiosny, ale ... do tego czasu może będziemy mieli już nowych sąsiadów (oby nie gorszych), bo ostatnio tak jakby mniejsze tłumy przetaczały się za ścianą.
Nawet trawa niewydeptana, a grill rdzewieje ...

I tylko Samiec Alfa, wychodząc do pracy i widząc mnie w czasie porannych pogaduszek z sasiadem z naprzeciwka, omija mnie wzrokiem i ostentacyjnie nie mówi mi 'hello', pozdrawiający tylko mojego rozmówcę.

Oh, well. Jakoś będę się musiała nauczyć z tym żyć.


A magnetyczne zakładki wciąż do wzięcia :)

 

niedziela, 29 września 2013

Ps. Wygląda na to, że tym najbardziej umęczonym i zdeterminowanym pozostaje tylko telewizja :)))
Nie wiem, czy  ja bym się na to odważyła (nie wiem, czy taka interwencja by coś dała, a poza tym mam niemedialny wygląd :)))))

photo: Kalina :)