Przepis na miłość

"Bo ty mnie nie kochasz!" - wykrzyczała mi ostatnio moja domowa małolata.
"Oho, zaczęło się." - pomyśłałam sobie.

Ale zaraz, zaraz ... bunt dwulatka i okres 'terrible threes' mamy już dawno za sobą, a do nastolęctwa jej jeszcze trochę brakuje.

Gdyby jednak wykrzyczała raz, to pomyślałabym sobie, że to przemożny wpływ Tracy Beaker, ukochanej bohaterki filmowej mojej Małej. Tracy Beaker mi osobiście działa na nerwy (choć walę się w piersi z hukiem, przyznając, żem nie obejrzała w całości ani jednego odcinka, bo rozwrzeszczana, przemądrzała smarkula z pretensjami do całego świata denerwuje mnie deczko, mimo że idea programu jest piękna i wzniosła; dzieci mieszkające w rodzinnym domu dziecka uczą się rozwiązywać różne problemy, z którym się im przychodzi zmagać).

Gdyby wykrzyczała w sklepie z ubraniami, ewentualnie lizakami, to bym od razu zdiagnozowała, jako klasyczną manipulację matczynymi uczuciami.

Gdyby się darła z wściekłością, złośliwym błyskiem w oku, tupiąc nóżką, fukająco odwracajac się do ściany (manifestując kilkuletnią pogardę), zwaliłabym to na karb codziennej rutyny, która wszak przewiduje parę awantur dziennie. Tak dla sportu.

Jednak zdanie to zaczęło padać ostatnio zbyt często i do tego ze łzami w oczach.

Zabolało trochę, nie powiem.
No bo jak nie kocham, jak kocham?
Ja nie kocham???!!!
Mojej Niespodzianki, mojej odmiany po tych wszystkich (skądinąd całkiem miłych) chłopakach? Milutkiej, słodziutkiej i mięciutkiej? Mojego bystrzaka, mojego Herkulesa Poirot'a w spódniczce?
Przecież wiem, że nie kocha się rzeczami, tylko czasem, wysłuchaniem, akceptacją.
Przecież ja wszystko wiem. Jestem taką mądrą mamą i mogę sypać teoriami, jak asami z rękawa.

A ta krzyczy, że nie kocham.
Do tej pory, jak mówiłam, że kocham, to odpowiadała: "Wieeeem, maaaamiś. Ja tessss!"
A teraz rzuca mi tu jakimiś oskarżeniami.

*****

W niedzielę (mimo mojej przemożnej chęci wyspania się) obudziła mnie o piątej rano intensywna myśl. Tak wyraźna, jakby ktoś mi gadał do ucha: 

Miłość cierpliwa jest...

1 list św. Pawła do Koryntian, fragment popularnie zwany Hymnem o Miłości.

Znacie mnie chyba trochę - w kaznodziejski ton uderzam rzadko.
Możecie bez obawy czytać dalej. Kazania nie będzie.

A więc hymn.
Na pewno zetknęliście się z nim nie raz. Nawet jeśli w życiu nie mieliści Biblii w ręku, to założę się, że przynajmniej z raz słyszeliście, gdy jakiś przejęty drużba dukał go drżącym z nerwów głosem na ślubie przyjaciela.

A może był to Krzysztof Kolberger, który w swym poruszającym każdy nerw głosem czytał:
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący

Albo jakieś śpiewy oazowe, ewentualnie makatka, czy wydruk na papierze kredowym w ramce z różyczkami i gołąbkami.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał. 

I już jesteśmy załatwieni. Już czujemy się pięknie potępieni, zirytowani własną niedoskonałością, bo tu jakieś samospalanie, oddawanie dorobku, anioły i inne niestworzone rzeczy.

Ale gdyby tak zostawić w spokoju tego Kolbergera, makatkę i oazy?
Gdyby spróbować stworzyć przepis według którego możnaby uwarzyć miłość, to myślę, że ten właśnie fragment jest najlepszym, jaki udało mi się znaleźć:

Przepis na miłość*

Weź wielką miskę cierpliwości.
Dodaj do niej garść łaski (tej z gatunku 'niezasłużona przychylność').
Ostrożnie wybierz wszystkie ziarenka zazdrości, które się tam zawieruszyły, szczególnie te już kiełkujące.
Posyp świeżo zebranymi liśćmi prawdy, dodaj nasionka nadziei i polej radością.
Mieszaj delikatnie, nie miażdżąc.

Więcej składników nie potrzebujesz.

Teraz najważniejsze jest, jak będziesz przyrządzać tę potrawę.
Rób to w cichości i skrytości. Nie mów nikomu, że ją przygotowujesz, bo straci swoją wartość odżywczą.
Nie myśl tylko o sobie - zrób tak dużą porcję, by podzielić się z innymi.
Nie złość się, gdy ci coś nie wyjdzie.

Zapomnij, że skrytykowali cię za twoje ostatnie poczyniania 'kulinarne'. Przebacz im tę niegodziwość :)
Nie ciesz się, że sąsiadce nie wyszedł jej przepis.

Serwuj z soczystą wiarą w to, że będzie wszystkim smakować wyśmienicie.

Przepis jest naprawdę bardzo łatwy do wykonania. Dobry dla chrześcijan i ateistów, zjadliwy dla agnostyków i wegetarian, możliwy do zaakceptowania dla wyznawców New Age i Latającego Potwora Spaghetti.

Jest tylko jeden problem ... wszystkie składniki są bardzo trudno dostępne.

*****

W niedzielę, o piątej rano uświadomiłam sobie, że zdaniem powtarzanym wykrzykiwanym pod adresem moich dzieci ostatnimi czasy po paręnaście razy na dzień jest:

"Nie mam do was cierpliwości!"

___________________________________________________

* przepis sparafrazowany przez fidrygaukę na podstawie 1 Listu od Koryntian 13;4-8
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje.

 środa, 11 września 2013