A tak w ogóle ... to ideały nie istnieją.

A szkoda.
Bo ja się wciąż jednak łudzę, że tak :)
Co nie zmienia faktu, że dostałam pracę niemal idealną.
 
A było tak: Po przejściach wszelakich, które może kiedyś opiszę (bo warto, dla odnotowania faktu, że Anglicy potrafią być takimi świniami, że nawet Orwellowi się nie śniło), po hektolitrach łez wylanych, po mniej lub bardziej udanych próbach zaadoptowania się w zakładach pracy (jak się okazało) zastępczej, powiedziałam sobie: "A teraz drogie dzieci pocałujcie misia w dupę!".
I nie mówiłam tego, bynajmniej, do moich własnych dzieci, ale do całej tej cholernej systemowej rozpierdziochy i angielskiej papierologii stosowanej.
Wykrzyczałam to mężowi, że nic mnie nie obchodzi, jak on to zrobi, ale ma nas zacząć utrzymywać, bo jak nie, to umrzemy z głodu, jako że ja do roboty nie pójdę.
Nie, i koniec!
Bo mam wszystkiego tak powyżej uszu, tudzież dziur wszelakich, wrąbków, kokardek i innych punktów granicznych, że nie wytrzymam już ani jednego dnia w tym obłudnym pierdolniku, jakim jest szeroko pojęta służba publiczna (vel budżetówka), której trybikiem jestem od lat.
No, chyba, że mnie chce odwiedzać w wariatkowie, to proszę bardzo.

Mąż, chłop rozsądny, uznał, że jednak woli mieć żonę w domu i sam kazał w te pędy napisać list z wypowiedzeniem.

I tak oto zostałam Lady of Leisure. Siedziałam w domu i pachniałam.
Najpierw zapasami perfum kupowanych w sklepach wolnocłowch, a później już tylko Białym Jeleniem (lub jakimśtam jego angielskim odpowiednikiem z Asdy), albowiem w miesiąc po mojej głupiej i porywczej odważnej decyzji ... firma mojego statecznego małżonka się wzięła i zamknęła.
 
Trza się było przeprosić z system i szukać roboty.
Ale mię odrzucało nawet od otwierania laptopa - a wiecie, że to u mnie objaw mocno depresyjny.
Nawet gdybyśmy chceli wyciągnąć łapki po benefity, nic by to nie dało, bo one są obliczane na podstawie zarobków z poprzedniego roku (a te były zbyt wygórowane, jak na angielskie progi zasiłkowe). Zresztą nie chcieliśmy (ze względów ideowych - ale o tym innym razem).

Z odsieczą przyszła mi sąsiadka, która wyciągnęła mnie za uszy i podholowała na interview do swojego zakładu pracy, gdzie od miesięcy nie mogli znaleźć kogoś tak genialnego i tak wyedukowanego w danej dziedzinie, jak ja (he, he :)).
Chłopaki chyba naprawdę byli zdeterminowani, bo rozmowa o pracę trwała minut pięć, potem - po kolejnych paru minutach spędzonych za drzwiami managera - wezwano mnie na dywanik, wciśnięto w łapę długopis i kazano podpisać umowę.
Nie będę ukrywać, że połechtało to moje sflaczałe nieco ego.
"Nu, pagadi!", syknęłam w duchu, zacierając ręce, nie zważając na to, że autor tych słów, był te facto jednym wielkim przegranym :)))

Czułam się bowiem jak zwycięzca, jak ktoś, kto wreszcie nie musi prosić, by go łaskawie zawezwano na rozmowę kwalifikacyjną ...
Role się odwróciły. Teraz to ja rozdawałam karty i pokazywałam język!

Pierwsza pensja (fakt, po niezbyt długim okresie postu, bo i mąż szybciutko stanął na wysokości zadania i stosując parę zagrywek 'vabank', również został zatrudniony, na dużo lepszych warunkach niż poprzednio) była równie miłym dodatkiem do zszarzałej rzeczywistości.
Wiedziałam co prawda, że ta praca, mimo niewątpliwych zalet, z których najpotężnieszą był czas dojazdu do niej - a wynosił całe 9 (słownie: dziewięć) minut, co stanowiło dość sporą różnicę w porównaniu z ponaddwugodzinnymi wyprawami do Londynu - nie będzią tą wymarzoną.
Zakasałam jednak rękawy i wiernie oddawałam się obowiązkom.
I być może bym nawet tam została, gdyby nie fakt, iż sąsiadka się wzięła, zawinęła, znalazła sobie pracę w innym hrabstwie, spakowała rodzinę i dobytek, sprzedała dom i tyle ją widzieli.
Przede mną zaś została roztoczona wizja przejęcia schedy po niej, czyli między innymi zarządzanie całym tabunem angielskiego personelu, co ... przerosło zdecydowanie moje możliwości psychiczne (przynajmniej na tamten czas).

A źe ... akurat pojawiło się kolejne ogłoszenie o pracę, w mojej dziedzinie, niezbyt daleko, na dużo lepszych warunkach, to (może trochę po świńsku, ale w końcu jestem pojętnym uczniem :))) zmyłam się po pięciu miesiącach, żegnana z typowym angielskim flegmatycznym profesjonalizmem, ale i z lekko dostrzegalną rozpaczą w oczach managera.
Pech.

 
Tak więc nowa praca ...
Minęło parę miesięcy, a mój mąż skonstatował, że to chyba pierwsza praca, na którą nie narzekam, he, he, he ...
Może to trochę przedwczesny wniosek, ale faktem jest, że naprawdę jestem z niej bardzo zadowolona.
Lubię, to co robię, wiem, na czym stoję, rozumiem, czego się ode mnie wymaga (szefowym-chorągiewkom mówię zdecydowanie 'nie!"), podoba mi się kameralność i klimat 'zakładu' i chodzę tam z przyjemnością (choć pensja oczywiście 'budżetowa' :))).
Listy zalet (brak raportów, dojazd - 25 minut wiejskimi dróżkami - relaksujące widoczki, ostre zakręty i poranne pomykanie w opadających mgłach) nie są póki co w stanie przyćmić ani burzące sielankę bażancie i borsucze trupy gwarantowane, coraz bardziej rosnący stos papierów (w tej branży nie da się tego uniknąć, tym bardziej przy mojej awersji do papierologii stosowanej) ani dyskretnie wciskane mi coraz to nowe obowiązki i wymagania.
Znoszę to cierpliwie, poświęcając się dla idei :)


Jest tylko takie jedno 'ale'. Takie maluteńkie, ciupeńkie, mikrusowe ...
 
Z nieformalnych źródeł wiem, że zanim nastała miłościwie panująca Pani Ochmistrzyni vel moja nowa szefowa, z pracy zwolniło się 75% zespołu!
Właściwie nie powinno mnie to zupełnie interesować, jako że powiew świeżości i zapał ciała zarządzającego powinny napawać nadzieją na nieunikniony sukces. Smrody ponoć wywietrzono, ropiejące rany goryczy przysuszono, czyraki niechęci posmarowano maściami kojącymi, a jad plotek i dupo-obsmarowywania odkażono.

Tylko dlaczego - ja się pytam - w ciągu mojego jakże krótkiego okresu ukorzeniania się, z pracy zwolniły się już trzy osoby, dwie kolejne szukają intensywnie opcji alternatywnych, a jedna jest od trzech tygodni na permanentym zwolnieniu ze względu na stan zdrowia (psychicznego, jak mniemam)?!

I dlaczego (za jakie ciężkie grzechy, znaczy się) 'derekcja' wytypowała mnie, Misia Nowicjusza, na koszmarnego kalibru batalię w sądzie, w sprawie, o której mam nikłe pojęcie, a gdzie będę musiała bronić dobrego imienia zakładu (podpierając się na całe szczęście prawnikiem z ramienia hrabstwa) i udowadniać, że oskarżający nas klient ma muchy w nosie i żadnych logicznych argumentów w zanadrzu?

Ja się plasuję gdzieś w okolicacha 'goły, ale wesoły' :)

Jedyna odpowiedź, jaka mi się nasuwa na myśl, to że nic nie dzieje się bez przyczyny.
Widocznie tak musiało być. Musiało się wydarzyć coś drastycznego, żebym wreszcie napisała coś na blogu ;)
Bo zamiast czytać opasłe tomy dokumentacji 'obronnej', zamiast łapać byka za rogi i ćwiczyć intelektualne muskuły (tudzież profesjonalne słownictwo), siedzę i piszę.
Piszę i tęsknię.
Tęsknię za blogosferą, za beztroskim skakaniem po blogach i blożkach, za podglądaniem, podczytywaniem, recenzowaniem, pisaniem komentarzy i odpisywaniem na nie.
Tęsknię za tym przyjemnym dreszczykiem, który towarzyszył każdemu nowemu wpisowi (nie tylko, rzecz jasna, mojego autorstwa), za mailem informującym mnie, że ktoś z Was zostawił nowy komentarz na blogu lub na facebooku.

Pouciekam tak sobie jeszcze od rzeczywistości przez godzinkę-dwie.
A po piątku, jeśli nie zostanę totalnie zwalcowana przez trybunał, wrócę do swojego chomiczego kołowrotka i ... nie obiecuję, kiedy mnie znów tu przygna, choć nazaczynanych wpisów, i to nie tylko w głowie, mam że ho-ho.
Pech.

A Wy, Braci Blogerska, nie zapominiajcie (w wiernym oczekiwaniu na moje kolejne posty, he, he) o blogerskich akcjach charytatywnych!

 

(już) wtorek, 25 listopada 2014