śniadanie do łóżka

Czy ktoś jest mi w stanie wytłumaczyć, jak można czerpać JAKĄKOLWIEK przyjemność z jedzenia śniadania w łóżku?

Pytam jak najbardziej poważnie. Nie pierwszy raz natykam się na pękajcą z dumy bloggerkę, która rozpływa się nad ukochanym serwujacym jej śniadanie do łóżka, w jej, dajmy na to*, urodziny.

Śniadanie w łóżku jadam raz do roku.
Zimna kawa, za czarna i za słodka, sok pomarańczowy nieproporcjonalnie zmieszany z wodą, w szklance ozdobionej plasterkiem cytryny i słomką, kanapki grubo posmarowane masłem nie tylko na wierzchu, ale też po bokach, a bywa że i pod spodem, dwucentymetrowe plaserki pomidorów.
Wędliny, sera lub innych składników kanapki brak.
Do tego fikuśnie złożona serwetka i równie fikuśna kartka z okazji ... Dnia Matki.

Well, well, well .... Jeden raz w roku mogę poudawać zachwyt i wyrazić dozgonną wdzięczność za dopieszczanie mnie (w sposób adekwatny do wieku pieszczących, więc zbytnią hipokrytką się nie czuję ;))
Ale żebym sama z siebie tego pragnęła czy ekscytowała się tym faktem, szczególnie publicznie (lub pół-publicznie, jak kto woli, w odniesieniu do blogosfery), to już zdecydowanie nie.

Argumenty przeciw? Proszę bardzo:

- materac ortopedyczny, tzw. memory foam, który dostosowuje się do kształtów ciała, przy dłuższym siedzeniu zaczyna się podejrzanie zapadać w jednym miejscu,

- nie umiem jeść przez sen, a żeby się z niego wyrwać, potrzebuję solidnego chluśnięcia lodowatej wody na twarz i łagodzącego terapię szokową delikatnym, świeżym zapachem toniku i kremu,

-lubię widzieć, to co jem; patrzenie na świat zapyziałymi oczami nie sprawia mi przyjemności,

- lubię czuć smak tego co jem, a nie porannego 'kapcia'

- no i te okruchy w pościeli !!!
Dlatego też pytam: Cóż to za czar kryje się w śniadaniach podanych do łóżka, że tak wiele kobiet się tym podnieca?
A może to jedyny objaw uczucia jaki raz do roku demonstruje ukochany?

Inspiracja do dzisiejszego wpisu jest bardzo przewrotna: koszmarnie zaspałam, co bardzo rzadko mi się zdarza. Wyleciałam wiec z domu bez śniadania :) Ale nawet w tych okolicznościach wolę małe 'conieco' kupuje na stacji, niż bym się miała kokosić w pieleszach, z tacą na kolanach, drżąc by się nie oblać kawą :)

Ps. Hi, hi, szukając ilustracji do tego wpisu znalazłam wpis osoby myślącej podobnie do mnie - tak więc zapożyczam zdjęcie: