Króliczy pasztet, nie mylić z ...

... pasztetem z królika!
No dobrze, Moi Drodzy, może troszkę przesadziłam, może Was nie doceniłam, może za szybko wyskoczyłam z tym ujawnieniem zagadki, posądziłam o wybiórcze i skokowe czytanie postów (choć niektórzy się przyznali do winy :))) i wyszedł mi mały 'króliczy' pasztet.
 
Ale Wy też się nie popisaliście za bardzo.
Ja tu liczyłam na przynajmniej odrobinę zdziwienia, na jakiś okrzyk zdumienia lub oburzenia. Na jakieś 'NoCoTy!', na rozszerzone źrenice i szczęki zbierane z podłogi, a tu ... dyskusja rozwinęła się bardziej w kierunku techniki czytania tekstów (czyli jednak prawo pierwszego zdania zadziałało :)))
Trochę Ania z Aniukowego Pisadła próbowała ratować sytuację.
Większość natomiast przyjęła to ze stoickim spokojem.

A ja tu przeżywam prawdziwą rewolucję!

Ale od początku ...

Jak już pisałam kiedyś, może i wpływ środowiska ma jakieś tam znaczenie w procesie wychowawczym, ale jeśli chodzi o charakter, predyspozycje i ogólnie pojętą konstrukcję psychiczną, to genetyka gra z nami w rosyjską ruletkę.
Biorąc pod uwagę moje uniki wobec zwierząt, możnaby sądzić iż moje dzieci nasiąkną podobnymi fobiami.
I fakt, jeden omija psy na ulicy szerokim łukiem, inny nie pała miłością do kotów. Antykociarz chciałby mieć psa, aczkolwiek zupełnie nie jestem sobie w stanie wyobrazić tego domowego czyściocha i pedanta w roli kolekcjonera ciepłych psich kup przy pomocy foliowego woreczka, skoro na sam widok worka z resztkami jedzenia, który ma wyrzucić do kosza z kompostem dostaje odruchu wymiotnego.
Najmłodsza, przechodząca na drugą stronę ulicy na widok ratlerka jest w stanie pogłaskać kota, ale tylko u kogoś na rękach :)

Ale jest taki jeden osobnik, któremu nic, co się rusza nie jest obojętne.
Dżdżownice, żuki, ślimaki, mrówki, motyle, gąsiennice - wszystko się nadaje do obserwacji i dokładnego wymacania.

Ile było próśb, by hodować włochate gąsiennice w słoiku z dziurkami (mimo argumentów, że zdechną w ciągu doby).
Ile było ryku, ile słonych łez wylanych, 'głupich bab' wykrzyczanych, gdy motyl ze złamanym czułkiem - umierający (choć piękny) weteran - objęty czułą opieką i zaniesiony z dumą do szkoły dostał nakaz wypuszczenia, 'bo się męczy'.

Ile było mrówczych miasteczek, domków dla kulanek (woodlice) zbudowanych ze starych pustaków znalezionych w ogrodzie.

ten akurat zapożyczony stąd

Ile żab naprzytulanych, liszek trenowanych we wspinaczce po liściach, wyścigów biedronek i pokazów lotniczych ważek.

  

A w czasie wyjazdów do babci na wieś liczył się tylko zwariowany kundel Muszka. I prababciny Dolar.
Ważniejszy niż zamki z piasku i jezioro (choć i tam potrafił spędzić godziny).
I Ryba, spasiony wczasowy wilczur, który mimo iż głodny nie chodził, wart był najwidoczniej wykradania kiełbasy z babcinej lodówki (nawet z narażeniem się na karę: za kradzież i za ukrywanie kradzieży :)))

I były od czasu do czasu nieśmiałe próby negocjacji:
- Mamo, wiem, że się nie zgodzisz, ale ... moglibyśmy sobie kupić psa?
- Nooo ... najwcześniej, jak się przeprowadzisz do swojego domu :)

Bo pies to kłopot, bo trzeba wyprowadzać, bo co z wakacjami w Polsce, bo koszt utrzymania, dom przesiąknięty specyficznym zapachem, psie kudły, psie kupy i wiele innych argumentów.

Kiedyś mój mąż wspomniał coś nieśmiało o królikach.
Że ogródek wreszcie mamy, że nie są kłopotliwe, że ...
No tak, przecież on przez całą podstawówkę hodował króle.
A pierwsze pieniądzę zarabiał na sprzedaży świnek morskich.
I rzeczywiście, pamiętam zdjęcia z rodzinnego albumu. Na każdym zdjęciu z innym psem!

Weź ty się chłopie w głowę stuknij mocno! Jakie znowu króliki?!

***

Aż tu nagle, zupełnie niespodziewanie, nasi znajomi kupili sobie królika miniaturkę. No i wszyscy na jego punkcie oszaleli. Wszyscy, z wyjątkiem mnie, rzecz jasna.
Zastanawiałam się nawet, czy nie zbanować znajomego na facebooku, bo mnie drażniły publikowane wciąż zdjęcia futrzaka, przypominające mi, kto jest głównym inspiratorem jęków, stęków i nagabywania.

Aż któregoś dnia, na kolejne maaa-moooo-kuuu-piii-myyyy-króóó-liiii-kaaa, mimo iż nie jestem osobą łatwo ulegającą emocjonalnej manipulacji, powiedziałam ... 'Być może'.
Czym - po małej przerwie na niedowierzanie, wzbudziłam dalszą falę jęków (Maaaa-mooo-to-kieeeedy-kupiiii-my-te-kró-liiiii-ki???)

No i kupiliśmy te króliki.
Kiedy?
Po tym jak, zadaniowo nastawiona, przeczesałam cały internet i wiedziałam już tyle o królikach, że mogłabym napisać podręcznik nie tylko na podstawowe tematy dotyczące chowania królików, ale też o sposobach rozmnażania, krzyżówkach kolorystycznych, metodach dobierania klatek do wielkości i ilości zwierząt czy o zgłębianiu króliczej psychiki.

Kupiliśmy je dopiero wtedy, kiedy rozpisałam sobie w głowie, zwizualizowałam i ZAAKCEPTOWAŁAM wszystkie (?) możliwe scenariusze:
- że króliki mogą żyć tak długo, że spokojnie mogą dożyć (no prawie :)) do mojej emerytury,
- że zostanę sama jak palec z czyszczeniem klatki,
- że jeśli nie uwinę sie odpowiednio szybko ze sterylizacją, to mogę mieć  już po parunastu tygodniach całe stado królików,
- że stracę majątek na szczepienia, siano, trociny, weterynarza i inne przyjemności, które do tej pory nie były zupełnie uwzględnione w naszym domowym budżecie,
- że zachorują, umrą, zostaną zjedzone przez wpadające czasami do ogródka lisy,
- że ...

Gdy wszystkie najdramatyczniejsze wersje zostały przerobione, łącznie z rozmową z moimi rodzicami, którzy najprawdopodobniej powiedzieliby, że ich córce na stare lata odbiło i do czarnych wizji dodali by jeszcze tę, że landlord nas wyrzuci i zostaniemy bezdomnymi z parą królików, pomyślałam sobie, że właściwie DLACZEGO NIE?


Króliki, w przeciwieństwie do innych zwierząt mogły zamieszkać w ogrodzie (mój mąż im zrobił super wypasioną klatkę-dworek, z sypialnią na pięterku i okienkiem, przez które możemy je obserwać z kuchni), nie byłyby tak problematyczne w wakacje (jak dobrze mieć sąsiada, jak dobrze mieć sąsiada), no i robią łatwe do sprzątania, bezzapachowe kupy :)

Te króliki były chyba najbardziej potrzebne mi, niż dzieciom.
Żeby przełamać siebie, żeby zrobić coś szalonego (jak dla mnie - uwierzcie - to najbardziej szlona rzecz od wieeeelu, wielu lat), żeby zrozumieć, że czasami zbyt często używałam argumentu "Nie, bo nie i już!"
A takiego argumentu używa się ... z wygody.
I z egoizmu.
A w drugiej kolejności dla domowego zoologa, który nie dość, że nie odstępuje królików na krok, to jeszcze się zadeklarował, że będzie codziennie czyścił klatkę, nawet poza kolejnością (choć na razie to tylko deklaracje :))

Tak więc od dwóch tygodni w naszym domostwie zamieszkują:

 stateczna i dobrze ułożona (zobaczcie co za maniery, rączki na stole, usta zamknięte przy jedzeniu itp. :)) Pelagia (dla przyjaciół po prostu Pelka :)))

oraz

 

wszędobylski, ciekawski i prześmieszny Sherlock Hop, który z powodu powyższych cech dostał takie a nie inne imię - przywatnie SIOSTRA Pelki, choć ... zaczynamy podejrzewać, że imię okazało się prorocze, albowiem Sherlock ostatnio zachowuje się jak najprawdziwszy mężczyzna (co ma być ostatecznie zweryfikowane i zatwierdzone za tydzień :)))


A ja ... jak bym powiedziała, że zupełnie straciłam dla nich głowę, to trochę bym przesadziła, ale napawdę polubiłam te prześmieszne kulki, które są najbardziej szczęśliwe, jak mogą same kicać po ogródku, i buszować wśród wciąż jeszcze kolorowych i kwitnących (ach, te angielskie przyjazne człowiekowi jesienie czy zimy :)) roślin.
I wciąż nie mogę wyjść ze zdumienia, że ja, JAAAA, pierwszy raz w życiu poszłam do weterynarza (denerwowałam się bardziej, niż przed wizytą u dentysty), że się nie boję brać ich na ręce, że straciłam głowę w sklepie z artykułami dla zwierząt 'Pets at Home' (którego potężny rozmiar potwierdza tylko fakt, że Anglicy mają totalnego świra na punkcie zwierzątek), bo przecież moje króliki muszą mieć ładne miseczki i zabawkę do ostrzenia ząbków.
Przeżyłam już pierwsze zadrapania, pogryzienia i obsikania, a nawet ... obcinanie ostrych jak szpile króliczych pazurków (co było operacją dramatyczną zarówno dla królików, które szarpały się z niewiarygodną dla takim maluchów siłą, jak i dla mnie, bo dostawałam za każdym razem histerii, myśląc, że obcięłam za dużo i zaraz tryśnie królicza krew).
Cały czas się boję, że połamię tych chucherkom kosteczki przy podnoszeniu (jejku, jakie to drobiażdżki!) i że nie będę mogła ich złapać (bo szybkie są cholerki), że wlezą w jakąś dziurę w ogródku, że będą narażone na bliskie spotkanie z (wciąż nawiedzającymi nas, choć już dużo, dużo rzadziej) okolicznymi kocurami, że zmarzną, że się najedzą mokrej trawy ...
Krótko mówiąc jestem klasyczną nadopiekuńczą mamą :)

A za tydzień ... dołącza do nas Coffee! Kolejny, tym razem brązowy (jak wynika z nazwy) kłapouchy królik z rasy zwanej tu mini lop (nie wiem, czy jest na to polski odpowiednik).
 
Także możecie się teraz od czasu do czasu spodziewać kolejnych historii z życia naszej króliczej rodzinki :)

sobota, 26 października 2013