Nie miała baba kłopotu, kupiła sobie ...

Przecież dobrze wiem, że i tak nie przeczytacie tekstu paragraf po paragrafie tylko zjedziecie w dół ekranu, by zobaczyć, jakie jest dokończenie zdania tytułowego (szczególnie ci, którzy już mnie trochę znają i wiedzą, jak potrafię się rozwlekać :)).
Dlatego dziś wyjątkowo suspensu nie będzie.
Walę prosto z mostu: w naszym domu (a dokładniej w ogrodzie) od zeszłego piątku zamieszkały ... króliki!

Może nie byłoby w tej informacji nic zaskakującego, ale pisałam już nie raz, że dla mnie zwierzęta mogą istnieć tylko na filmach przyrodniczych.
Moja kocia fobia też nie została wyleczona w ponadnaturalny sposób.
Wręcz przeciwnie! W czasie wyprawy do Króliczej Mamy (aka prześmiesznej hodowczyni królików) dostałam dzikiej histerii na widok wielkiego, spasionego kocura, który przycupnął tuż nad wejściem, na jednej z klatek, niczym Naczelny Woźny Królikarni. Wzięta przez zaskoczenie, wyleciałam z piskiem i kategorycznie odmówiłam powrotu, dopóki czyhający na me życie potwór nie został usunięty.
Byłam już nawet gotowa zrezygnować z zakupu, tym bardziej, że pani patrzyła się nieco sceptycznie na 'wielką miłośniczkę zwierząt', niechętna powierzyć w me ręce coś więcej niż kawałej uschłego kija :).

A więc króliki ...

Nigdy, przenigdy nie marzyłam o posiadaniu zwierząt.
Może z raz czy dwa merdnęła mi w główce myśl o jakimśtam psiaku, ale nie pielęgnowałam jej zbyt długo.
 
Na psiaka nie byłoby u nas zgody mojej mamy, która jest bardzo higieniczna i żadne tam przytulanie się do futra nie wchodziło w rachubę. Ponadto ma mère psów się najzwyczajniej w świecie bała.
Zresztą w mikrusowym mieszkanku na Muranowie nie było miejsca na dodatkowe cztery nogi.
Szczerze powiedziawszy mało kto z moich znajomych miewał w tamtych czasach psy. 

Kotów za to było pod dostatkiem.
Mnożyły sie na potęgę w czeluściach piwnic socrealistycznych tasiemców przy dawnej ul.Nowotki, połączonych ze sobą niekończączymi się meandrami korytarzy.
Siedziały po śmietnikach.
Miauczały nocami nieznośnie.
I wyskakiwały znienacka z ciemnych klatek  na wbiegającą wprost z podwórka, zaaferowaną, zdyszaną  Fidrygaucię, przyprawiając ją o stany przedzawałowe średnio raz na dzień.
Albo były wpychane na siłę na ręce przez Jolkę-kociarę (rzekomą przyjaciółkę), bo 'przecież-to-taki-miły-kotek-no-co-się-boisz-dzikusie!'.

Pozostałe spotkania bliskiego stopnia z przedstawicielami świata fauny (z pominięciem komarów, much i innych insektów) przebiegały w następujący sposób:
- ucieczka przed kogutem, który upodobał sobie moje pięty i dziobał je namiętnie, nie pozwoliwszy mi przejść przez prababcine podwórko,

- dziki krwotok z palca po 'ugryzieniu' żółwia (Tak, tak, też nie wierzyłam kuzynowi, że żółwie gryzą, a raczej 'szczypią' zaostrzonym w szpic pyszczkem. Efekt? Rana cięta na opuszce palca w kształcie litry V, głębokości paru ładnych  milimetrów),

- tygodniowa hodowla papużek falistych, które wzięłam pod swe skrzydła (he, he, kto kogo?) na czas wyjazdu mojej koleżanki. Ptasie wczasy zaowocowały  pozaciąganymi firankami i pozżeranym obwolutami cennej kolekcji odziedziczonej po wujku Antonim.

Te, mające miejce w zamierzchłych czasach szkolnych przygody napełniły mnie przeświadczeniem, że za przyjaciół zdecydowanie wystarczą mi przedstawiciele gatunku ludzkiego.

Okres wkraczania w dorosłość tylko utwierdził mnie w tym przekonaniu.
Aż żal nie wspomnieć dla porządku paru (nie)opisanych wcześniej incydentów:
- napaść sfory wiejskich psów, rozszczekanej do amoku, osaczającej do obłędu, towarzyszącej do samego domu znajomych, u których mieszkałam przez tydzień i skąd wybrałam się raz jedyny na piechotę do sklepu po chleb.

- hodowla rybek odziedziczonych po właścicielce mieszkania, rozwiewająca do reszty moje złudzenia, że płetwaczki* są zwierzętami niewymagającymi i bezproblemowymi. Tjaaa ... bo wymiana stu litrów wody to faktycznie pikuś, a żrące się nawzajem glonojady-kanibale czy wyławianie zdechłych gupików to rozrywka w sam raz dla znudzonej matki roczniaka.

- godzinna przejażdżka po lesie konno podczas drugiego w życiu razu na grzbiecie rumaka.
Pierwszy raz był na lonży.
Rzecz się działa na obozie jeździeckim, na którym (w czasach studenckich) byłam wychowawczynią.
Młodzież (rzekomo pasjonaci hippiki), którą 'wychowywałam', była genaralnie tak znudzona życiem, że w nosie miała ciężkie pieniądze, które rodzice włożyli w opłacenie obozu w stadninie, z lekcjami jazdy dwa razy dziennie.
Pan instruktor w ramach podnoszenia morale i w celu zachęcenia młodzieży poprosił mnie bym dała przykład odwagi, he, he :)))
Na pierwszej lekcji musiał mnie wpychać na konia (bo gdzieżbym ja tak miała sama nogę zarzucić przez taaaaki zad).
A na drugiej, bez ostrzeżenia zabrał na przejażdżkę, z której pamiętam tylko jedno słowo i jedną myśl.
Słowo brzmiało: Anglezuj!
A myśl: Nie denerwuj się, bo koń to wyczuje.
I myślę, że wtedy po raz pierwszy (szkoda, że jedyny) doświadczyłam, że siłą umysłu można skontrolować pewne procesy fizjologiczne (np. powstrzymać się od pocenia, a kto wie, może i kontrolować szybkość bicia serca :))).

Nie muszę chyba dodawać, że jeśli o mnie chodzi to koniki ... tylko na płótnach Kossaka.

Ale zaraz, zaraz ...
Więc o czym to miało być?
Acha, o królikach!

O królikach będzie jednak następnym razem, jako że wstęp, niczym drożdżowy zaczyn rozrósł mi się niepostrzeżenie :)

* a, tak sobie zachachmęciłam słówko; bez żadnych insynuacji pod adresem autorki :))

środa, 23 października 2013