O dyni, kalafiorze, BBC i chłopcu do bicia

O dramatycznej burzy wywołanej wypowiedzią pana Camerona, dowiedziałam się od mojej mamy, jako, że jakoś nie było mi ostatnio po drodze z prasą angielskojęzyczną, a telewizora nie mam na stanie. Nie posiadam też konta na twitterze, gdzie - jak ptaszki ćwierkają - pan minister Radek Sikorski bronił zawzięcie honoru Polaków.
Ze szczególnym uwzględnieniem tych wyemigrowanych -  bo wiadomo, że napływ świeżej gotówki od obywateli, którzy jednocześnie nie przyczyniają się do zużywania i tak już sfatygowanych dróg, nie domagają się miejsc w przedszkolach, nie wykłócają się o sześciolatki (albowiem muszą do szkoły posyłać już pociechy o dwa lata młodsze), wypięli się na NFZ i nawet więzienia wyspiarskie są im milsze niż rodzime, jest zawsze miły duszy polityka, który przecież sam z własnej kieszeni nie będzie łatał dziury budżetowej.

Mama telefonicznie załamywała ręce, że 'ale zobacz, co za świnia ten Cameron, no i co wy teraz zrobicie?!'
Nie jestem pewna, czy oburzenie mamy wynikało z czystego patriotyzmu (Nie będzie Anglik pluł nam w twarz, czy jak to tam leciało), czy raczej z przerażenia, że gdyby angielski premier posunął się dalej w swoim szale i nakazał natychmiastową i bezdyskusyjną eksmisję Polaków z Wysp Szczęśliwych, zmuszeni bylibyśmy w pierwszym porywie zwalić się jej na głowę z całą menażerią :)

Zapewnienia, że przecież my 'burżuje', raczej przyczyniamy się do utrzymania rzeszy bezrobotnych i azylantów, odbijając sobie jedynie 188 funtów miesięcznie pod postacią Child Benefit*, uspokoiły nieco wzburzone emocje mojej rodzicielki.

Trzymając słuchawkę przy uchu wyszukiwałam w necie doniesień na temat planów eksterminacji Polaków poprzez odcięcie im strumienia zasiłków. Zaczęłam od wersji najbardziej jadowitej - tej z Daily Mail - licząc na jasne postawienie sprawy.
Pobieżna lektura pierwszego-lepszego artykułu utwierdziła mnie w tym, co podejrzewałam:
Cameron miał rację i ... jaja!
Jaja, żeby powiedzieć, że w łazience na pięterku cieknie kran.
To straszne, ile wody się marnuje! I kto za to zapłaci?!


Zapomniał jednak dodać taki drobny szczegół, iż ... w piwnicy pękła rura i woda zalała już nie tylko fundamenty i spiżarenkę, ale też niebezpiecznie podchodzi pod podłogę wymuskanego salonu.

*****

Po przeżyciu na Wyspach Szczęśliwych dekady z haczkiem, a także po intensywnej terapii blogowej stwierdzam z dumą, że coraz częściej osiągam stan wewnętrznej harmonii, który można by śmiało nazwać 'a-wisi-mi-to-kalafiorem'. Forma dokonana nie ma jeszcze racji bytu, albowiem nie wszystko mi całkowicie obwisło, jednak co raz częściej zauważam, że kalafior jest bliższy memu sercu niż dynia (która gulą kompleksów w gardle zalega).

Coraz mniej irytuje mnie imperialistyczna maniera rodowitych potomków Henryka VIII-go, a rozmowy o polskich sprzątaczkach nie podnoszą mi już ciśnienia.
Wyrobiłam już sobie swoje koleiny, którymi poruszam się codziennie i o ile nie zbaczam w niebezpieczne rewiry - jest dobrze.
Ba! Nawet mogę się pozachwycać widoczkami.
Jak muszę, to popuszczam wirtualny wentyl bezpieczeństwa, przelewam żółć na klawiaturę i robi mi się lepiej.
I, co najważniejsze, trzymam się zasady mistrza:

Róbmy swoje,
Pewne jest to jedno, że
Róbmy swoje,
Bo dopóki nam się chce,
Drobiazgów parę się uchowa:
Kultura, sztuka, wolność słowa, dlatego
Róbmy swoje,
Róbmy swoje,
Może to coś da? Kto wie?...

*****

(Uwaga! Powoli zbliżam się do sedna)

BBC kocham miłością oportunisty. 
To taka stacja, która ma wszystko poukładane i dopięte na guzik politycznej poprawności.
Redaktor z redaktorką (płci i kolorów różnych) układając usteczka w ciup, serwują publice owiniętą w bibułkę wysuszoną bułkę informacji, na talerzu zachowawczego obiektywizmu.
'Za' i 'przeciw', ułożone na wadze opinii mają masę wymierzoną tak idealnie, że języczek ani nie drgnie.  

Dopóki ... nie zachce im się z głupia frant udowodnić jakiejś (pro-rządowej) tezy.

Oto całkiem świeżutki przykład.
Na fali narastającej paniki imigracyjnej (otwarcie rynku pracy dla Rumunii i Bułgarii) powstał film: "The truth about immigration".

Nick Robinson, dziennikarz polityczny, próbuje w przykładny i wyważony sposób przeanalizować problem emigracji i jej wpływu na politykę państwa.
Temat, którego niegdyś unikano jak ognia, dziś powraca ze wzmożoną siłą, albowiem ani politycy, ani społeczeństwo nie jest sobie w stanie poradzić z nieokiełznaną falą napływu taniej siły roboczej z Europy Wschodniej.
Falą na skalę, jakiej nie przewidział ani Tony Blair, gdy podpisywał unijne traktaty, ani mało który przedstawiciel każdej ze stron sceny politycznej.

Film zaczyna się niczym klasyczny 'James Bond'.
Na początku scena 'pościgu'... policji za bezdomnymi, śpiącymi w tunelach imigrantami ze Słowacji czy Litwy, którzy do kraju rodzinnego wracać nie zamierzają. Wolą londyńskie ulice.
Potem prowadzący wdrapuje się po linie na statek uderzająco podobny do Titanika (przypadek? sugestia?) ze słowami, że co prawda Wielka Brytania ma długowieczną tradycję przygarniania przybyszów, to obecna fala uderzeniowa przypomina raczej tsunami, niż łagodność letniego przypływu.
Następnie na ambonę wkraczają czołowi gracze sceny politycznej (szczerze powiedziawszy Judith Dench jako M. była bardziej autentyczna) i grzmią ile wlezie, że Houston mamy problem (oj, chyba mi się filmy pomieszały :))

Ci wciąż rozgrywający przemawiają bardzo zachowawczo (mieląc nic nie znaczące banały).

"Immigration is high and I wanted a cut. We need to cap on migration and make sure that people who do come here work hard and play by the rules." - mówi konserwatywny premier David Cameron ^[1]

Ed Miliband, lider Partii Pracy zgodnie potwierdza:

"Britain must control its borders. The capacity of our economy to absorb the newcomers was greater than the capacity of some communities to adapt." ^[2]

Ci, którzy mieli już swoje pięć minut, wypominają rządowi błędy dużo bardziej dosadnie:

They have deliberately embarked on a policy of mass migration into this country without asking the people of their consent and without telling them it was going to happen. Was it a miscalculation? Addictions were catastrophic and they were wrong by a factor of ten. There were more predictions of another invasion by Romanians and Bulgarians, but it is yet to materialise." - grzmi Lord Howard, były poseł Torysów. ^[3]

A potem zaczyna się już gonienie zajączka...

"Cała prawda o imigracji" przedstawiona w 'dokumencie' pana Robinsona skupia się na paru chodliwych, populistycznych frazesach.
Niby próbuje on obiektywnie pokazać zalety napływu taniej siły roboczej, niby stara się ukoić stargane angielskie nerwy, niby pretenduje do roli łagodzącego nastroje mediatora (np. krojąc na jakimś festynie tradycyjne angielskie 'steak pies' czyli mięso zapiekane w kruchym cieście przekonuje, że wbrew przewidywaniom tłuszczy, imigranci stanowią zaledwie 13% społeczeństwa), to jednak argumenty te brzmią nieszczerze i zupełnie nieprzekonująco.

To tak, jakby przedstawić opinii publicznej fakty**, że w szpitalach są karaluchy, można się zarazić rota wirusem, co dziesiąty pacjent umiera, raz na pięćdziesiąt operacji chirurg nieopatrznie zaszywa jakiś przedmiot w ciele pacjenta, a sprawy o odszkodowania za błędy lekarskie ciągną się latami, a potem ich przekonywać ludzi, że pobyt w szpitalu, to najlepsze, co by się mogło im w życiu przytrafić.

*****

A teraz zaproponuję Wam taki mały eksperymencik (nieoryginalny; z internetowej inspiracji):
Jakie pierwsze skojarzenie nasuwa się wam na myśl na hasło 'Proud to be Black'?
Czyż nie kojarzy się ono z walką o wyzwolenie z niewolnictwa, o prawa mniejszości (nooo, chyba już nie statystycznej :)), z Martinem Lutrem Kingiem, Nelsonem Mandelą i Barakiem Obamą?

A teraz zamiana ról.
Hasło brzmi: 'Proud to be white'.
I co?
Czyż na scenę nie wchodzi przypadkiem Ku Klux Klan, popychany przez Hitlera i hordę łysych kiboli?

Tak, wiem że pewne stereotypy są uwarunkowane historycznie, ale ta 'orwellowska równość' zaczyna mnie męczyć.

Podobnie ma się sprawa z wycieraniem sobie gęby Polakami.
'Czarnych' (i nie o kolor skóry tym razem chodzi) azylantów, muzułmanów, mieszkańców byłych kolonii brytyjskich, nielegalnych emigrantów z Brazylii lub Chin, czy nawet bladych jak dzieci młynarza rodowitych Anglików siedzących od pokoleń na benefitach tknąć nie można, bo raban, jaki by się podniósł po choćby minimalnej uwadze na temat jednej z tych grup społecznych, byłby trudny do opanowania.

'Biali' Polacy (i od czasu do czasu dorzuceni na doczepkę Rumuni i Bułgarzy) są zatem świetnym kozłem ofiarnym.
Katolicyzmem ani tym bardziej komunizmem się nie zasłaniają, a nawet jeśli liczebnie są jedną z największych (i zdecydowanie najszybciej rosnących) grup społecznych na Wyspach, to nie są zwartą i jednolitą grupą etniczną, ale rozproszonymi skupiskami ludzi zajmującymi się swoimi własnymi interesami.
 
Nie będę tu wchodzić w jakieś głębsze rozważania historyczne (bo ekspert ze mnie żaden), ale coś mi się wydaje, że nastawienie typu "Polacy, chodzi tylko o to, żeby gdzieś w końcu mogli żyć" odgrywa tu też sporą rolę.

Bohaterami filmu Robinsona są Polacy, którzy pracują w fabrykach, Polacy-tani rzemieślnicy będący błogosławieństwem przemysłu budowlanego i prywatnego rynku nieruchomości, ale przekleństwem angielskich stolarzy, murarzy i elektryków, którym rynkowo (!) zaniżone ceny usług odbierają chęć do życia pracy.
Bo przecież nie dentyści, anestezjolodzy czy informatycy!


Gdzieś między nogami pałętają się polskie dzieci, co to po angielsku ani me, ani be ani kukuryku.
A za nimi gonią (a jakże) polskie asystentki nauczycieli, zatrudniane przez szkoły do pomocy (I znowuż te skradzione miejsca pracy).

Jest i Rumun z krzywymi zębami zbierający truskawki, i potargany dukający Bułgar, skądinąd księgowy, który przyjechał do Anglii, by zadowolić się pensją minimalną wraz z 160 000 jego ziomków, którzy zadomowili się w królestwie Elżbiety II długo przed 1 stycznia 2013 r.
I wszyscy tylko przeliczają ile razy więcej mogą zarobić tu niż w ojczyznach.

I jeszcze słowaccy Cyganie zaśmiecający ulice Sheffield na potęgę (nie tylko odpadkami i starymi meblami, ale też samymi sobą - przesiadując na każdym rogu i hałasując do późnych godzin nocnych).


 
Żaden z tych bohaterów nie mówi po angielsku, albo mówi trudnym do zrozumienia 'łamańcem'.
Mało który jawi się jako prawowity członek społeczeństwa, zintegrowany, ambitny, rokujący szansę na dalsze wrastanie w brytyjską tkankę.

Wśród wypowiadających się na temat emigracji są także: czarnoskóry mówiący nienaganną angielszczyzną(!) członek komitetu do spraw równości, zacni przedstawiciele społeczności muzułmańskiej, którzy podkreślają, że oni owszem, też przyjechali do tego kraju, ale nie po to by wyrzucać śmieci na ulice, ale by ciężko pracować, oraz Hindusi, którzy (w czasie festiwalu kultury indyjskiej) zapewniają, że będąc trzecim pokoleniem emigrantów nie czują problemu. Oni wszak są Brytyjczykami, więc ... zły adres, panie Robinson!

I to mnie najbardziej w tym filmie irytowało: manipulowanie obrazem!***
 
Nie, nie słowem - tu miał miejsce pokaz bbc-owskiego mistrzostwa.
Okrągłe argumenty, wachlarz faktów, wypowiedzi ludzi różnego pokroju.

A kamera uparcie robiła zbliżenie na ten 'cieknący kranik'.
Zardzewiały jakiś, wiszący smutno nad poobijaną umywalką, drążący dziurę w mózgu uporczywym dźwiękiem kropel.

Przez chwilę migał gdzieś ten potop w piwnicy, by za chwilę znowu dyskusja toczyła się w kierunku strat, spowodowanych przez ciurkającą instalację, przez tych tanich hydraulików, przez mało wymagających i mało ciekawych zapychaczy Wyspy.

Tani, powyciągany dres przeciwko garniturowi.
Sezonowy robotnik 'porywający się z motyką' na niezależnego pracownika administracyjnego wyższego szczebla.
Niezintegrowany, olewający dobro lokalnej społeczności mameluk, przegrywający w klasyfikacji generalnej z przedstawicielem mniejszości religijnej (równie niezintegrowanej, ale za to dobrze zorganizowanej i mającej siłę przebicia wprost proporcjonalną do wyrzutów sumienia byłych kolonizatorów).  

A to wszystko skontrastowane migawkami z ... raju (niemalże) utraconego.
Z polowań, z wystaw pokazowych buhajów, z jazdy konnej, z angielskiej wsi sielskiej, anielskiej.

Pan Robinson starał się jak mógł. Balansował jak linoskoczek, podkreślał, że nie ma czegoś takiego, jak dobra i zła emigracja, dodając na usprawiedliwienie, że dojrzała debata na ten temat jest chyba niemożliwa ("a grown-up debate about emigration has proved almost impossible").

Nieprzypadkowo jednak (moim skromnym zdaniem) przywołał do głosu i Margaret Thatcher czy Enoch'a Powell'a, parlamentarzystę z ramienia Torysów (czy ja coś pisałam o udowadnianiu pro-rządowych tez?), wygłaszającego 45 lat temu przemowę, która przeszła do historii jako 'rivers of blood speech'.
Powell nazywa w niej Brytyjczyków szalonymi, gdyż zgodzili się na przyjęcie rocznie 50 000 imigrantów.
Liczby - w kontekście współczesnych niedoszacowań - śmiesznej.

 

Te same nastroje społeczne zaczynają bowiem pobrzękiwać i dziś.

77% społeczeństwa (nie wiem, na jaką skalę były zakrojone te 'badania') chce ograniczenia, a 56% znacznych cięć imigracyjnych limitów i bardziej efektywnego kontrolowania napływu ludności na Wyspy.
 
Pozostaje pytanie, czy opinie osób biorących udział w sondażu, podszyte strachem i stereotypami, biorą się aby na pewno z ... 'całej prawdy o imigracji'.

*****

Dzisiejszy wpis, to był (nomen omen :)) awers.
W następnym wpisie postaram się napisać coś o drugiej stronie monety, czyli o rzeczywistych i pozornych zaletach imigracji.

A jakby ktoś miał ochotę, to poniżej rzeczony dokument.




_________________________________________________________________

* Child Benefit, to zasiłek, który przysługuje osobom wychowującym dzieci (chciałoby się rzec, że przysługuje dzieciom mieszkającym w Wielkiej Brytanii, ale okazuje się, iż tu się właśnie zaczynają schody :)))
Wynosi on £20 na tydzień na pierwsze dziecko i £13 na każde następne.
Przysługuje on zarówno samotnej matce z trójką dzieci (każde z innego ojca) jak i Kate Middleton. Z tą tylko różnicą, że ta ostatnia raczej nie będzie się o niego ubiegać (przysługuje on wszyskim, ale trzeba wypełnić odpowiedni wniosek).

** te podane przeze mnie oczywiście bezczelnie zmyśliłam na poczekaniu 

***  o nadużywaniu obrazu, jako 'broni masowego rażenia' pisałam też tu:

stadiony nienawiści

wątpliwej jakości reklama Polski

książeczka o Polsce

pierwsze strony tabloidów

^[1] Imigracja jest bardzo wysoka i chciałbym dokonać cięć. Musimy ustalić górną granicę i dopilnować tego, by ludzie, którzy tu przyjeżdżają, ciężko pracowali i przestrzegali panujących tu zasad.

^[2] Brytania musi kontrolować swoje granice. Otwartość naszej gospodarki, by wchłonąć nowoprzybywających była większa, niż otwartość niektórych społeczności na zaadoptowanie się.

^[3] Oni [politycy odpowiedzialni za wstąpienie UK do Unii] celowo zaaplikowali całemu krajowi politykę masowej migracji, bez pytania się ludzi o zgodę i bez poinformowania ich, co wydarzy się później.
Czy obliczenia były złe? Sumy były katastroficzne i okazało się, że pomylili się o 10 razy. A wiele przepowiedni dotyczących najazdu Rumunów i Bułgarów dopiero się zmaterializuje.

poniedziałek, 13 stycznia 2014