Wpław

Pisałam, że wszy i brud?
Pisałam.
Okazało się jednak, że toczy mnie większy robal.
Robal tęsknoty.
Zbierało się tego, oj, zbierało od lat.
Urodziny Młodej nie pomogły.
"Kolejne dziecko wychowywane bez dziadków. Bez cioć i wujków. Bez kuzynów, wigilii, topienia marzanny i kraszenia jajek" - myślałam coraz częściej.
Moje rozważania o polskich szkołach, językowych perypetiach, braku styczności z polską kulturą też nie były bez przyczyny.
Teraz widzę to jeszcze mocniej. Usprawiedliwiałam się sama przed sobą. Szukałam wymówek by nie słyszeć tego wewnętrznego głosu szepcącego, mówiącego, wrzeszczącego w zaciszu małego zagrzybionego pokoiku szumnie zwanego sypialnią: "Nigdy nie będziesz tu u siebie!"
Wielogłosu, harmonijnie zgranego z mantrą rodziców, wujków i babć.

A ziarno podlewane, hołubione, wypieszczone zaczęło wypuszczać korzonek.
Nie mogło być inaczej.
Na początku był to mały, przeźroczysty ząbeczek, ledwie wystający z otoczki.
Ale rósł szybko, zapuszczając swoje macki coraz głębiej.

Problem polegał tylko na tym, że ja nawet nie miałam świadomości, że w mojej cieknącej rynnie coś rośnie. Że ziarno padło na niepodatny grunt, gdzieś tam poza moją percepcją.
Wyglądałam przez kuchenne okno, patrzyłam na zieloną w styczniu trawę, słuchałam wiadomości BBC i wkładałam do piekarnika Yorkshire pudding, mieszając sos 'gravy' z proszku i tęskniąc za prawdziwą zimą z puszystym śniegiem i sankami zagłuszałam w sobie myśl, że coś tu mi jednak nie gra.
Dopiero gdy w ogrodzie zaczęłam znajdować zgniłe owoce - spojrzałam w górę, a tam ... rosła potężnych rozmiarów jabłonka.
No dobrze, przyznaję, jabłonka była symboliczna, ale zgniłki jak najbardziej realne.
Robaczywe papierówki językowo-kulturowych wpadek, nadgryzione malinówki różnic kulturowych nie do pogodzenia, przejrzałe antonówki niezrealizowanych marzeń zawodowych.

Kompotu z tego ugotować się nie dało (Trzeba się było zadowalać 'squash'em' - sztucznym ulepkiem o smaku ledwie przypominającym prawdziwe owoce; A właśnie! Owoce! Moje letnie tęsknoty za polami truskawkowymi, za drzewami czereśniowymi, za świeżą fasolką czy zbieraniem grzybów w lesie też pewnie znacie).
Zagarniałam więc ten cały chłam w róg ogródka, do kompostownika, ciesząc się, że na coś się może przydać.

*****

Pierwszy raz ta myśl zaświtała w mojej głowie, gdy spotkałam moją ukochaną profesor z uczelni.
W ostatnie wakacje.
Rozmawiałyśmy długo. Była ciekawa, jak wygląda wykonywanie naszego zawodu tam na Wyspach.
Zaparło mi dech w piersiach, kiedy zapytała się, czy nie chciałabym poprowadzić paru seminariów na ten temat.
Matko jedyna!
Zawsze marzyłam, żeby pracować na uczelni. A przynajmniej, żeby móc wykorzystać jakoś moją wiedzę stamtąd i stąd.
Na razie to jeszcze nic konkretnego. Taki mały przeźroczysty ząbeczek, ledwie wystający z otoczki.

Nie chciałam nawet sama przed sobą przyznać się, że zaczynam o tym myśleć.
Ale temat wracał z coraz większą natarczywością.
Mąż ... on już od dawna o tym myślał.
Wiedziałam o tym.
I dlatego skrzętnie omijałam temat, żeby nie wdepnąć w jakąś minę.
Hołubiłam naszą małą stabilizację.
Poza tym zupełnie nie wyobrażałam sobie, jak by to miało nabrać realnych kształtów.
A na rzucanie się na głęboką wodę, to ja już jestem za stara.

Tylko że nagle wszystko zaczęło się, jakby poza moją wolą, splatać w jedną całość.
Nabierać rumieńców, realnych kształtów, werbalizować się.
Żyć.

*****

Mój brat ma potężny dom.
Piękny, nowocześnie wykończony dom z ogródkiem.

Piętnaście minut drogi od moich rodziców.
Dom bez duszy. Niezamieszkały. Niechciany.
Porzucony w wyniku różnych wichur, burz i zamieci.
Dom wytapetowany frankami szwajcarskimi.
Z tą tapetą nie podoba się żadnemu z potencjalnych nabywców.

Tam zamieszkamy na początek.
Tchniemy w niego trochę życia, żeby nie zmarniał zupełnie, zanim nie trafi w ręce nowego, kochającego właściciela.

Najbardziej martwię się o szkoły, ale akurat ten rok jest przełomowy.
Dwójka z nich kończy pewien etap edukacyjny.
Łatwiej będzie zacząć coś na nowym gruncie.

Nie boję się.
Jestem gotowa płynąć nawet wpław.
Byle w tamtym kierunku.

Kontynuacja :)

piątek, 1 kwietnia 2016