Jak wieprza!

Już na wstępie wlepili mi cztery punkty karne.
Z dwunastu możliwych.
Cztery czynniki ryzyka: za stara, za gruba, za dużo dzieci i już raz pociachana.
Oczywiście ujęli to bardziej elegancko, ale sprowadzało się to tylko do jednego: chuchać, dmuchać i modlić się.

A tu, na pohybel prognozom, wszystko szło jak z płatka.
W całej ciąży przytyłam tylko cztery kilogramy. Mój organizm, jak nigdy wcześniej (i obawiam się, że już nigdy więcej) wykorzystywał nagromadzone zapasy tkanki tłuszczowej nad wyraz efektywnie.
Ciśnienie nie skakało ani na jotę, co miesiąc wyginając brwi położnej w sklepienia gotyckie.
Cukrzyca ciążowa nie była mną w ogóle zainteresowana, zgaga omijała szerokim łukiem, a nogi za żadne skarby świata nie chciały puchnąć.
Nie bolał mnie kręgosłup, nie irytowały mnie żadne zapachy, nie goniłam męża po ogórki kiszone w środku nocy.
Ba, nawet sobie porządnie nie porzygałam, zaliczając tylko jedną 'wpadkę' tuż po zrobieniu tysięcznego testu ciążowego. Bardziej ze stresu niż z powodu wzburzonych hormonów.
W ostatnim miesiącu, w nienaganne dotychczas wyniki, wkradł się niewielki niedobór żelaza.
Walczyłam tylko z dwoma 'problemami': wszechogarniającą, nieznoszącą sprzeciwu sennością oraz ... spłukiwaniem włosów, które były tak gęste, że doprowadzały mnie do szału ilością wody (i czasu) potrzebną do ich umycia.
No prawdziwy dramat.
Cała byłam piękna, lśniąca, wygładzona, odmłodniała, promieniejąca, seksowna i szczęśliwa. Lubiłam swoją (pierwszą w życiu, zaoferowaną mi tuż przed dokonaniem ciążowego odkrycia) pełnoetatową pracę i nie zamierzałam się z nią żegnać zbyt wcześnie (tzn. na dwa tygodni przed terminem).
Plan, wspomagany zestawem witamin i żelazem, zrealizowałam.

W trzecim trymestrze doszedł mi jeszcze jeden 'dopalacz'.
Panowie konsultanci, trzęsąc się nade mną, jak galarety, zadecydowali, że ze względu na te czynniki ryzyka (no sama pani rozumie) wspomogą mnie przeciwzakrzepową heparyną.
W zastrzykach.
Malutkich takich.
Dwa razy dziennie.
No sama pani rozumie.
Pielęgniarka panią wszystkiego nauczy.

Niektórzy odliczają dni do porodu odcinając centymetry.
Ja liczyłam liczbą pozostałych strzykawek.
Dwieście, sto pięćdziesiąt, sto jedenaście, dziewięćdziesiąt osiem ...
Boże, może urodzę miesiąc przed terminem?
Znienawidzone szpileczki, sadystycznie wbijane w brzuch i uda.
Okrutne narzędzie zbrodni sączące podskórnie jad heparynowy.
Niepozorne przyrządy tortur, zostawiające bolesne gule i rozległe siniaki.

Kątem oka widziałam, jak pani robiąca mi usg, sprawdziła w komputerze skutki uboczne heparyny, gotowa łapać za telefon i raportować Social Services, że ma pacjentkę, którą mąż bez opamiętania regularnie kopie po brzuchu.

Miałam ochotę wbić garść strzykawek w tyłek konsultanta, który mi je zaordynował.
Ale robiłam to dla tego małego ciałka rosnącego we mnie, o które drżałam bardziej, niż w poprzednich ciążach, dotknięta przekleństwem wujka Google, wieszczącego i straszącego na potęgę.
Syczałam z bólu, przekonana o zbędności tej terapii - dla tego człowieczka, który zupełnie bezproblemowo rozwijał się wewnątrz.
Podejrzanie bezproblemowo - myślałam czasami.

Więc doszukiwałam się problemów.
Brak wymiotów? Źle! Za mało hormonów ciążowych.
Tylko pół kilograma w sześć tygodni? Może dziecko nie rozwija się prawidłowo?
Brzuch coś za mały. Nie ma skurczów przepowiadających.
Boże! Ona nie kopała już od ponad 10 godzin!
Mimo kategorycznych zakazów męża przeczytałam chyba wszystkie dostępne dyskusje na temat poronień, wad genetycznych, urazów okołourodzeniowych, martwych urodzeń, śmierci łóżeczkowych i oczywiście tego nieszczęsnego czucia ruchów dziecka.
Nerwowo szukałam pamięci ostatniego zarejestrowanego sygnału z wewnątrz.
Dotykałam brzuch zimną ręką, kładłam się na wznak głęboko oddychając, brałam (w miarę możliwości) gorące kąpiele, pukałam, stukałam, potrząsałam, prosiłam, zaklinałam, rozkazywałam: Dziecko! Nie wygłupiaj się! Daj znerwicowanej matce znak!
Bez odzewu.
Dopiero gdy poziom adrenaliny podkręcony chorą wyobraźnią stawiał w gotowość bojową każdy narząd ciała, gdy przez mózg przelatywała myśl o niezwłocznym udaniu się na pogotowie, Młoda dawała mi jednego porządnego kopa, jakby chcąc powiedzieć: Matka, wyluzuj!
I dalej szła spać, ululana piosenkami rosyjskimi.


Bo piosenki rosyjskie były moją jedyną ciążową słabostką.
Wyłam na cały regulator repertuar zapamiętany z licealnych lekcji. 'Podmoskowynyje wieczjera"* poprzedzały Katiuszę. Pugaczowa ustępowała Swiaszczjennej Wajnie (Wiem,wiem ... Do tej pory mi wstyd). A na okrasę były piosenki dziecięce.

Szto za 'li', szto za 'mon',
W ljudziach nietu smysła, nikakowa smysła,
No kak skażem 'limon',
Srazu stajet kisła, kisła, kisła

*****

I wykrakałam.
Dwa tygodnie prze terminem stało się 'kisła'. Nawet bardzo 'kisła'.
'Classic, you sayin'?' - wertowała z niedowierzaniem moje 'Pregnancy Notes' lekarka - 'Tu nigdzie nie jest napisane, że poprzednia cesarska była klasyczna! To proszę tu chwilę poczekać'.

Po czterdziestu minutach (dobrze, że miałam ze sobą jakiś kryminał) doktor Akinsola, oficjalnie mój lekarz prowadzący, faktycznie zaś postać mityczna, będąca jedynie nazwiskiem na wysyłanych przez szpital zawiadomieniach o wizytach kontrolnych, zmaterializował się.
Nie wróżyło to nic dobrego, jako że naczelny konsultant-ginekolog parał się jedynie przypadkami trudnymi.
'Don't worri, we will wachya like a hog' - zapewnił mnie pan Akinsola ciężkim ghanijskim akcentem.
Nidgy nie zetknęłam się z tym powiedzeniem.
Miałam tylko nadzieję, że to idiom*, a nie nawiązanie do mojej wagi :)

Potem sprawy potoczyły się już mniej humorystycznie.
Zaczęło się od wątpliwości, czy aby na pewno dam radę urodzić siłami natury.
Bo wiek (no, kurczę przyczepili się jak rzep do psiego ogona), po poprzednia cesarka (rok po której urodziłam bezproblemowo siłami natury), bo ... świeżo zrobione usg wskazywało na wielowodzie i dziecko o wadze ... 5200!
Jak może dziecko ważyć ponad pięć kilo, skoro ja przytyłam tylko cztery?
No i do tego jeszcze wielowodzie!? Jakie znowu wielowodzie?
Ciocia Wikipedia już usłużnie słała informacje: przyczyną mogą być wady wrodzone ośrodkowego układu nerwowego (bezmózgowie), niedrożność przełyku lub dwunastnicy, wrodzona toksoplazmoza (Czyźby kocia zemsta?), obrzęk płodu i wiele innych, których nie chciało mi się już czytać. Te cztery wystarczyły, by moja wyobraźnia zaczęła galopować w zakazane rewiry.

Doktor Akinsola nie zastanawiając się długo zaordynował cesarkę.

Moje zapewnienia, że czuję się tak, jakbym miała urodzić siłą jednego parcia na nic się tu zdały.

Miałam spakować torbę, umówić się z położną na omówienie szpitalnych procedur i za cztery dni zameldować na porodówce w specjalistycznym szpitalu.
Z pogadanki zapamiętałam tylko jedno zdanie: "Jeśli z dzieckiem będzie coś nie tak, to nie będzie go mogła pani wziąć na ręce. Tylko je pani pokażemy i weźmiemy je na oddział intensywnej terapii."
Niestety, mój mózg, nakręcany dodatkowym strachem przed paraliżującą igłą znieczulenia zewnątrzoponowego, wszedł w tryb skrajnie pesymistycznego postrzegania świata.

W środę rano machina ruszyła.
Najpierw lekarz i anestezjolog przedstawili mi się uprzejmie, dopytując się, czy mam jakieś wątpliwości, które mogliby rozwiać.
Położne toczyły swój proceduralny dialog, anestezjolog instruował swojego stażystę, ginekolog żartował z pediatrą, pielęgniarki podawały narzędzia, a instrumentariusz liczył chusty chirurgiczne.
Tym liczeniem nas rozśmieszały tak, że obawiałam się, że ogarnie mnie głupawka.
Nie mogliśmy z mężem wyjść z podziwu na surrealizmem sytuacji, w której moja góra śmiała się i gadała, a dół odgrodzony niebieskim kawałkiem płótna, pocięty i zbroczony krwią nieczule znosił potężne szarpanie.
Nie przypuszczałam, że cesarka, to jedno wielkie wyszarpywanie ciała z ciała.

Kiedy już poczułam, że dziecko musi być na zewnątrz, położna podała godzinę: 10:45 i zaległa cisza.
Grobowa, przedłużająca się w nieskończoność cisza, przerwana jedynie kwileniem.
Ufff!
Potem jednak znów zapadła martwa cisza.
Nie padły żadne gratulacje, nie było słychać fanfar, nikt nie obwieszczał światu, że oto na świecie pojawiła się nasza córka.

Z namolnie świdrującym mi mózg zdaniem 'Jeśli z dzieckiem będzie coś nie tak ..." zaczęłam się domagać jakichkolwiek informacji.
Usłyszałam tylko, że za chwilę pediatra mi wszystko wyjaśni.
Mąż został wezwany za kotarę, zza której po chwili wyprowadzono go ledwie żywego.
Mnie nadal nikt o niczym nie informował.
Nagle jedna z położnych, jakby obudzona z jakiegoś transu, powiedziała dziwnie sztucznym głosem: Ma pani córkę. Śliczną!
I zaczęła rozmawiać ze mną ... o mojej pracy.

Wszystko szło niezgodnie ze scenariuszem.
Nie mogłam dotknąć, ani nawet zobaczyć dziecka.
Wiedziałam, że wydarzyło się coś złego, skoro cały personel na sali porodowej zaniemówił.
Kątem oka widziałam jak w pośpiechu wywozili mały kokonik o cudnej, kształtnej główce i alabastrowej skórce.

A jednak ... wspominam ten moment jak jeden z najwspanialszych w moim życiu.
Albowiem wszyscy ci ludzie (otrząsnąwszy się z pierwotnego szoku :)) otoczyli mnie kokonem spokoju.
Stworzyli atmosferę, w której czułam, że nawet jeśli nie wszystko działa, jak bym chciała**, to ja i moje dziecko będziemy bezpieczne.
Byli gotowi odpowiedzieć na każde moje pytanie (nawet jeśli większość odpowiedzi sprowadzała się do stwierdzenia 'Nie możemy na razie nic powiedzieć, dopóki nie przeprowadzimy kolejnych badań" :))
Wykazywali się niesamowitą delikatnością, wrażliwością i dobrocią.
O profesjonalizmie nie wspomniawszy.
Dawali mi znać, że nic nie jest dla nich problemem.
Nawet zawiezienie potężnego łoża pooperacyjnego, na ... oddział intensywnej terapii, po to tylko, bym (po karkołomnych manewrach między inkubatorami) mogła przytulić moje dziecko, zanim zawiozą je do specjalistycznego szpitala.

I ten dotyk - to była dawka miłości, energii, adrenaliny i nadziei, która pomogła mi przetrwać kolejne dwa dłuuuuugie, pełne niepewności tygodnie.

*****

Tak było rok temu.
Moja córka jest najpiękniejszym dzieckiem świata (ex aequo z moją pierwszą córką, rzecz jasna).
Jest okazem zdrowia, a zeszłoroczne zawirowania są już tylko wspomnieniem. 
Długo się zastanawiałam, czy opublikować ten wpis.
Dojrzewał w zakładce 'Szkic' przez dwa tygodnie.
Przepisywałam go trzy razy.
Skróciłam o połowę.

W końcu zdecydowałam się na publikację - z wdzięczności dla angielskich lekarzy.
I z obietnicą, że nigdy już nie będę narzekać na tutejszą służbę zdrowia.
Bo mimo, że zdarza się czekać z chorym na zapalenie oskrzeli dzieckiem trzy godziny na Ostrym Dyżurze, bo leczą przeziębienia wodą i paracetamolem, bo bronią specjalistów szpalerem lekarzy pierwszego kontaktu, którzy lubią bagatelizować.
Jednak, gdy dzieje się coś naprawdę poważnego - to sztab profesjonalistów jest na każde twoje skinienie.
Sztab osób, na które nie trzeba polować przed drzwiami gabinetu i błagać o udzielenie jakichkolwiek informacji.
Uprzejmych, kulturalnych, przystępnych, uśmiechniętych i cierpliwych.
Niewyniosłych, nienabzdyczonych, niechamskich, niezmanierowanych, nie żądnych łapówek, dostępnych nie po znajomości, nie fukających, nie przewracających oczami, nieprzemęczonych milionem fuch na boku***.

Sztab profesjonalistów, obserwujących cię czujnie jak wieprza niczym jastrząb!

czwartek, 18 lutego 2016

_______________________________________

* No ale powiedzcie sami... Co za głos!

** w rzeczy samej, choć nie o wieprza, a o jastrzębia tu chodziło :) 
*** szczegóły techniczne do wiadomości redakcji :)
**** 'nie' - rozdzielnie czy łącznie - jeśli się gdzieś sypnęłam, to poprawcie, proszę, braci blogerska!