T-position

Czy słyszeliście kiedyś o T-position?
Na pewno nie!
Dlatego, że to ja ją wymyśliłam.
I jesteście pierwszymi, z którymi się dzielę tym odkryciem.

Otóż T-position, to pozycja do spania.
Nikt wcześniej jej nie zbadał, nie opisał i nie włączył do kanonu figur nocnych.
Choć nie wykluczam, że była ona stosowana już wcześniej, przez osoby równie zdeterminowane, co ja.

A Wy w jakiej pozycji najchętniej śpicie?

W świecie idealnym wybrałabym pozycję trzecią od lewej, w górnym rzędzie.
Nie ma nic przyjemniejszego, niż zwinięcie się w gąsieniczkę i ulecenie w ramionach Morfeusza do Krainy Łagodności (a przynajmniej Chwilowego Wytchnienia).

Niestety, te przyjemności ostatnio nie są moim udziałem, albowiem moje dziecię zadecydowało, że po czternastu miesiącach spania niemalże idealnego, nastał czas na nocne wędrówki po łóżeczku z elementami nagłego wstawania i jeszcze bardziej raptownego padania - niekoniecznie na poduszkę i nawet nie na osłonkę. Szczebelki po nieosłoniętej części wydają się dużo większą siłę przyciągania*.
Oczywiście wędrówki te rzadko mają miejsce w weekend czy inne wolne od pracy ... noce.
Zgodnie z prawem Murphy'ego, nasilają się w noce poprzedzające ważne spotkania, okresy intensywnego pisania planów i raportów czy spędzające sen z powiek projekty.

Wydawałoby się, że jako doświadczona matka jestem w stanie zidentyfikować przyczyny i skutecznie im zapobiec.
Nic bardziej mylnego!
Lista ewentualnych powodów niestandardowego zachowania dzieci niestety nie skraca się z każdym kolejnym potomkiem.
Za zimno?
Za gorąco?
Może za dużo zjadła?
Pewnie nienajedzona!
Za ciężko strawne (To na pewno te pół plasterka żółtego sera!)
Z mało pożywne (Od obiadu zjadła tylko kawałek jabłka).
Pierwszy dzień przedszkola po przerwie albo zmęczona po całym tygodniu.
Męczy ją katar.
Ząbkuje.
Gorączkuje.
Skotłowała się poduszka.
Przekręciła kołdra.
Przeżywa emocjonalną burzę z niedopieszczenia (tak, ja jestem tym jedynym z saaków, który wygania dzieci ze swego legowiska :))
Odreagowuje nadmiar emocji.
Ktoś poszedł do łazienki i za głośno walną drzwiami.
U sąsiada w ogródku zapaliło się światło.
W oddali zagwizdał pociąg lub przejechała karetka.
Albo ... budzi ją chrapanie taty.
O! To, to! To musi być przyczyna.
I mnie bowiem budzi i doprowadza do jasnej cholery, gdyż nawet zmęczona jak pies, nie mogę przez wiele minut ponownie zasnąć, walona po uszach donośnym chrrrrrrr.

Opracowałam więc pozycję, która będąc koszmarnie niewygodną i niesprzyjającą wyspaniu się, paradoksalnie daje mi pewne szanse na zmrużenie oka.

To T-position, czyli pozycja na literę T.

Genialne w swej prostocie rozwiązanie pozwala mi jednocześnie na głaskanie dziecięcia przez szczebelki w łóżeczku (co może, choć nie musi(!), zaowocować względnie spokojnym przespaniem nocy w jednej pozycji) oraz na trącanie Walentego ręką drugą.
Trącanie przybiera różne formy: od pełnego czułości głaskania (przed zaśnięciem, moim rzecz jasna), przez zniecierpliwione poszturchiwanie w środku nocy, aż po okładanie pięścią w okolicach piątej rano, kiedy to byle chrapnięcie może spowodować trwałe przebudzenie się dziecięcia o porze zupełnie nieprzyzwoitej i nieprzystającej do planu dnia.
Dziecięcia, rzecz jasna,  bo w moim przypadku jest to normalna pora wstawania.
Trącanie może, choć nie musi (!) spowodować zatrzymanie, lub chociażby wyciszenia chrapania na 30-60 sekund, czas - przy odrobinie determinacji i stosowaniu metod wspomagających rodem z Suworowa (wywracanie źrenic do góry, leżenie bez ruchu, szczelnie zasłonięte okna i rozluźnienie ciała - ekhm, z tym jest najgorzej) - potrzebny na ponowne uśnięcie.
Niestety - na co wskazuje wynalezienie T-position - minuta to dla mnie za krótko :)

Uprzedzając ewentualne pytania: Nie, nie śpię w czapce, szaliku i okularach przeciwsłonecznych, mój mąż nie ma brody, a ja takiej figury (ale pomarzyć można), a moje dziecko śpi  sypia pod kołderką :)

Skutki uboczne w postaci siniaków nad nadgarstkiem lewej ręki (tej spomiędzy szczebelków), zmiażdżonych palców (gdy dziecię postanawia kontynuować wbijanie się w ścianki łóżeczka), skurczów ramion, bólu w barkach, łupania kręgosłupa w odcinku szyjnym tudzież zadrapań zarostem i stłuczeń dłoni prawej są nieporównywalnie mniejsze od skutków niewyspania.

Albowiem awantura, jaką potrafię zrobić w wyniku okrutnego wyrwania mnie z błogiego snu nie przypomina w żaden sposób zachowania, które - przy odrobinie nawet dobrej woli - można by nazwać ludzkim.
O zdobyczach cywilizacji i kulturze osobistej nie wspominając.

Oszczędzając Wam opisów bardziej szczegółowych powiem tylko, że skoro Walenty, widząc mnie w dzikim szale nocnym nie raz i nie dwa. do tej pory nie spakował walizek i nie uciekł na drugi koniec świata, to chyba musi mnie kochać.
Innego uzasadnienia nie znajduję.
Mało tego! On za każdym razem, walony, poniewierany, tłuczony, pchany, okładany, maltretowany, wyzywany, szarpany, szturchany czy szczypany** mamrocze przez sen: Przepraszam.

*****

A tak poza tym, to do Anglii wreszcie zawitała wiosna. Ba! Dziś nawet lato.
Trzeba więc się cieszyć każdym dniem bez deszczu i przeszywającego do szpiku kości zimna.

Nie, nie wróciłam do Polski.
Przysięgam.
Po prostu nie wiem, jak sprawiedliwie podzielić dobę między rodzinę, pracę, czytanie i pisanie.
I niestety to ostatnie kuleje.

Wpadłam tu na chwilę, powiedzieć, że żyję, że przeżyłam parę miażdżących tygodni w pracy (co może wkrótce opiszę), że niewiele czytam, mało śpię i jeszcze mniej piszę.
Za to dużo pracuję.
Z coraz bardziej wahającą się satysfakcją...

Do miłego!

niedziela, 8-go maja 2016

* Przykładowa pozycja mojego dziecięcia - świeżutko 'zdjęta' dzisiaj rano:

oraz parę tygodni wcześniej:

Nocny Czytelnik

** Ups! Czyżbym właśnie oficjalnie przyznała się do przemocy domowej?