Kocham Cezika

Blogosfera żyje swoim tajemnym rytmem.
Kręgi wpływów przenikają się.
Szafiarki podglądają nawzajem swoje stylizacje.
Blogerki kulinarne polują na co ciekawsze przepisy u konkurencji.
Recenzentki piszą listy do wydawnictw, bo napisanie opinii o książce pachnącej świeżą farbą drukarską (najlepiej, jakby nie była jeszcze dostępna w sprzedaży) przysparza dreszczyku większego niż odgrzewane kotlety klasyki.
Blogi parentingowe walczą o Puchar Opiniotwórczej Mamuśki (w końcu trzeba wreszcie ustalić, czy karmić to dziecko piersią po pierwszym roku życia, czy nie).
Technologiczni budują swoją markę w oparciu o inne marki.
A lifstyle'owcy rozpoczynają dzień od 'Na temat' (taki portal, gdzie jeden artykuł nie przekracza trzech paragrafów, a głębokość poruszanych tematów może konkurować z brodzikiem; nie nie tym w basenie dla dzieci, ale tym prysznicowym), wyłapują chodliwe tematy i tłuką do znudzenia swoje 'kontrowersje'.

Od czasu do czasu guru 'piątej władzy', niejaki Kominek wyrazi swoją opinię na temat tego czy owego blogera i wtedy ... poważna prasa także podejmuje temat.

Możemy więc na stronie głównej Gazety, Wprost, Newsweeka czy Polityki przeczytać o aferze Segritty z Nikonem czy o konflikcie Sokołowa z blogerem kulinarnym krytykującym smażony tatar (który przecież do smażenia nie służy).
Czytamy o Natalii Hatalskiej, która przestrzega przed ostrym zakrętem, na który weszła blogosfera.
Czytamy rady i porady, analizy, epistoły i epopeje na temat tej jakże ważnej dziedziny życia, jaką jest blogosfera.

Jak jesteśmy Samozwańczymi Badaczami Blogosfery, pokusimy się od czasu do czasu na jakaś analizę porównawczą, na jakiś ranking blogerów, na jakieś tabele wpływów i inne równie pasjonujące dywagacje.

Brutalną prawdą jest jednak to, że większość ludzi najzwyczajniej w świecie nie ma zielonego pojęcia, kim są ci wszyscy cewebryci.
I nie mówię tu o zwykłych zjadaczach chleba, wiodących swoje życie offline.
Myślę, że większość Blogerów Pospolitych (Guliwerów, nie Alicji :)) także niewiele wie o tym fermencie.

I właśnie z myślą o Was, drodzy czytelnicy mojego bloga, piszę te słowa - albowiem podejrzewam, że jest spora szansa, że nie natknęliście się jeszcze na Cezika (choć ostatnio o nim co raz głośniej*)

Otóż Cezik, to mężczyzna w wieku produkcyjnym.
Mężczyzna bardzo płodny, ale bynajmniej nie w kontekście wieku produkcyjnego (na ten temat wujek Google milczy).
Cezik nie ma urody George'a Clooney i - tak, tak, spójrzmy prawdzie w oczy - sepleni!
A i barwa głosu jest, co tu dużo gadać, niezupełnie w moim typie.
Mimo to kocham Cezika i wyznaję to jawnie i otwarcie, bez względu na konsekwencje (zresztą mój mąż już wie :)))

Natrafiłam na niego jak zwykle przypadkiem i pierwsze wrażenie nie było powalające na kolana. A to dlatego, że Cezik ma dość specyficzne poczucie humoru i piosenki, które tworzy, to nie zawsze hity wpadające w ucho od pierwszego brzmienia. Poza tym, o rety, Cezik używa brzydkich słów.
Są to jednak usprawiedliwione kontekstem CYTATY i dlatego przymykam na nie oko ucho.


Kocham Cezika z trzech powodów: za poczucie humoru, za talent i za DYSTANS DO SIEBIE.
Zacznijmy od poczucia humoru.
Swojego czasu po internecie krążył film z naszymi rodakami karmiącymi krokodylka o długości 'four feet', nazwanego uroczo w pinglisz 'forfiterem'.
Cezik podchwycił temat i tak powstał urocza parodia pt. 'forfiter blues' (dobrze jest najpierw zobaczyć oryginał - link na początku utworu).

Kolejne projekty Cezika to Klejnuty, czyli pioseneczki z podkładem muzycznym, tworzone z wypowiedzi innych, najczęściej znanych osób, jak np. Krzysztof Ibisz, Magda Gesler czy moja ulubiona ballada Najmana:


"siłowych rozwiązań jestem przeciwnikiem ...' he, he, he
    albo polskie hity śpiewane a'capella

 

Talent.
Jeśli ktoś potrafi z discopolowego umpa-umpa stworzyć jazzowy cover, którego (przymknijmy oko na zachowany oryginalny tekst, który w ustach Cezarego też jakby nabiera sznytu) się słucha z przyjemnością, to jak to nazwać inaczej niż smykałką do muzyki?





Zresztą śmiem twierdzić, że nawet sam pan Mieczysław Fogg uśmiechnąłby się słysząc tak wiele interpretacji swojego utworu :)

poezja śpiewana i gangsta rap ... uwielbiam go :)

Kolejnym pomysłem Cezika była zaklęta antylopa czyli stworzenie absurdalnej piosenki, dopasowanej słowami do ... ruchu ust wokalistki.
I tak świat obiegł sławny już refren o tatarze z atylopy, na który wielu się nabrało (co, tak swoją drogą było wspaniałym przykładem na to, jak ludziska szybko wszystko łykają i przyjmują za prawdę).
Józef, Polak z Nowego Grodziska Mazowieckiego, robiący karierę w Anglii był już tylko następstwem.


Cezik jednak bezapelacyjnie podbił moje serce piosenką: "Cezik, co za pedał", którą stworzył ... z hejterskich tekstów, pisanych pod jego adresem, w komentarzach na youtube, gdzie prezentuje swoje filmiki.
Podziwiam dystans do siebie, który pozwolił mu przekuć chamskie i nienawistne teksty anonimowych internautów na zabawną pioseneczkę, niestety - siłą rzeczy - naszpikowaną wulgaryzmami.
I teraz chodzę po domu i łapię się na tym, że niekontrolowanie nucę pod nosem: "Cezik, idź pan w hui!" ...




No i tak ...
Zamiast podążać za głosem guru (gurów? czy jest liczba mnoga od słowa 'guru'?) internetu i zajmować się budowaniem marki i zarabianiem na blogu lub nawrócić się na jedyną obecnie słuszną drogę (w myśl tegorocznej doktryny z Blog Forum Gdańsk) i używać bloga do działań doboczynnych, misyjnych i filantropijnych, zamiast robić coś na rzecz lokalnych społeczności, łączyć kropki i zmieniać świat, ja tu Wam serwuję bzdety o królikach i Ceziku.

Nie ma dla mnie nadziei, oj nie ma ...

Mimo wszystko wierzę, że jeśli choć jeden raz uśmiech zagościł na Waszej twarzy, to (z nieocenioną pomocą Cezika) zmieniłam nieco Waszą rzeczywistość.

Miłego weekendu.

sobota, 23 listopada 2013

______________________________________________________________________________

*Zaczęłam pisać ten post zanim Cezik 'wyskoczył' z Józefem robiącym karierę w brytyjskim Got Talent i zanim TVN zaprosiła go w swoje nieskromne progi (tu link ; z góry przepraszam, że narażam Was na oglądanie i słuchanie pani Pieńkowskiej i jej głupawych pytań - żeby nie było, że nie uprzedzałam :)), który przysporzył mu jeszcze większej popularności.